Karanlığın bağrında oturan adam,
Bir yanında keder,
Diğer yanında kasvet ve gam.
Uykusuzluktan beter bir sancıyla,
Gecenin tam ortasında,
Gözleri tavanda,
Aklı fikri yaşadıklarında,
Dahası yaşayamadıklarında,
Olmadıkları,
Olamadıklarında
Ve zihninde bir yabancıyla,
Karanlıkta,
Adam.

Gecenin soğuk soluğu tüm vücudunda,
Karanlık odasında yorganın altında,
İç çekişler,
Alınamayan nefesler,
Yapış yapış bir pişmanlık,
Karnının ortasında koyu bir karanlık,
Geçmişin ağırlığı,
Geleceğin silik varlığı,
Her gölge bir hayalet,
Nerden çıktı bu musibet?

Zamanın kirpiğinden düşen umutlar,
Cam kırıkları gibi batıyor zihnine,
Bin bir kesikle kan revan yüreğine.
Kaç kez rehin kalmıştı geceye,
Kaç kez küsmüştü sabaha,
Kaç kez küllenmişti yangını
Ve kaç acı sığdırmıştı seneye?

Ömür yıpranmış, karalanmış bir defter,
Satırların arasında unutulmuş cümleler,
Yazılmış ama silinememiş kapkara kader,
Silinmeye çalışılmış,
Sayfa yırtılmış,
Ömürden çalınmış,
Satırlar, sayfalar ve günler.
Kırık bir saatin paslı dişlisi gibi,
Zamana ayak uyduramayan kalp.

Hayatın tüm yollar çıkmaza dönmüş,
Üstelik sokak lambaları birden sönmüş,
Sesini duyan da yok, elini tutan da,
Kendi gölgesi bile görünmüyor,
Kaybolmuş kapısız penceresiz bir zindanda.

Mesut ÇİFTCİ