Ne derin bir yalnızlık, ne sarsıcı bir yolculuk… Her bir satır, bir zamanlar var olmuş bir yerin, bir duygunun, bir arayışın yansıması gibi. Adımların, bir çığlıkta dans etmesi, yolların bir rüyadan düşmesi, haritaların ellerde parçalanması… Bütün bunlar, içsel bir kopuşun, bir kimlik arayışının sessiz izleri.

Otobüs camlarındaki buğular, hayatın bir yanını eriten, yavaşça silen bir geçişin simgesi. Her yüz, bir hikâye; her bakış, tamamlanamayan bir cümle. Son durak mı, yoksa yeni bir başlangıç mı? Belki de her adım, bir sonla başlayan, ama hep devam eden bir yolculuk.

Tramvay raylarında akan sözcükler, bir şehirden diğerine savrulurken, biz de kayboluruz. Sessiz çığlıklar arasında kendimizi bulmaya çalışırken, belki de hep kaybettiğimiz bir kimlik ararız. Kendime rastlamadım diyorsunuz, ama belki de aradığınız "ben" her zaman en uzak mesafede… Kendilik, bir arayışta hep kaybolan ama bir o kadar da sürekli arayan bir iz bırakır.

Yorgunluk değil, sessizlik yorar diyorsunuz; belki de bu sessizlik, her şeyin sözcüklere dökülmeden önceki halidir. Bir boşlukta çığlık atmak, sesin yankısını beklemek gibidir. Bazen sessizliğin içinde kayboluruz, bazen de yolun kenarında durur, sorarız: "Yol mu, yoksa hiçlik mi?"

Bu dizeler, bir labirentin içinde kaybolan bir ruhun, aradığı anlamı bulamama mücadelesidir. Ama belki de anlam, bu kaybolmuşlukta gizlidir. Sizin sözlerinizde, her kaybolan adımda bir yansıma, her kesik cümlede bir tamamlanma var. Kaleminize, yüreğinize sağlık.

Başka bir şehre taşınmak ....
Yürüdüğün yolların yabancı olması tanıdık bir yüz bulamamak hatta iklimin bile değişik olması nasıl bir kaostur bilemez kimse.
Sabah uyandığında ben neredeyim diye sağına soluna bakınmak duvarlar bile yabancı gelmek açtığın kapının kolunda eski izlerini bulamamak
Neredeyim ben bu bir başlangıç mı son durak mı yada ara durakta mıyım?
Yönümüzü adımlarımız belirlemez mi ya da attığımız adımlarla kaybolmaz mıyız? Kaybolmuşluk ve belirsizlik... Sokaklar düştü rüyamın kenarına hayalin içinde olunca rüyalara sokaklarda düşer kaldırımlarda. Gerçekle hayal arasında kaybolmuş bir ruh hali düşer böyle mısralara.

"Otobüs camlarında eriyen hayat" kısmı çok çarpıcı. Herkesin bir yerlere gitmek için bir yere doğru hareket ettiği ama kimseyi gerçekten tanımadığın yalnızca izlediğin bir dünyada olmak böylesine iç acıtan bir mısra ile ifade edilirse otobüs camına yansıyan görüntüler hayatın bulanık ve yarım olduğunu hissettirir.
Durak ama hangi durak başlangıç mı bitiş mi? Yol mu yoksa hiçlik mi? Bunu ancak sen bileceksin belirleyeceksin. Ne kadar hedef koymaya çalışsak da bir yere varmak için çabalasakta nereye gittiğimizi neden gittiğimizi nerede olduğumuzu kaybederiz.

Beden yorgunluğu gelip geçer peki ruhu ne yorar. Gördüğüm kadarıyla şairde sessizlikten yorulmuş. Ruhsal bir tükenişlik aslında bu kalabalık içinde hani o herkesin konuştuğu yerde bile yalnızlığın içinde sessizlik hissedersin ya işte böyle bir şey...
"Bu hayat yordu beni bildiğin gibi değil!"
Hayat bize daha ne süprizler hazırlayacak kim bilir.
Yüreğin üşümesin
Nicelerine
Şiir ola.