Ne güzel bir şehirsin sen Mekke.
Ne güzel bir aşka tanık oldun.
Ne güzel iki kalbe.
Bismillah ile başlayan
Bismillah ile yeşeren
Dal olan, yaprak olan, gül olan...
Rızk bilinip gönle dolan.
Duayla sarılan,
Yürekte saklanan...
Amin amin denilip aminlerle büyütulen..
Şükür ile beslenilen...

Ne güzel bir şehirsin sen Mekke.
Ne güzel bir aşka tanık oldun.
Ne güzel iki kalbe...
Biri bir Süreyya yıldızı ışıl ışıl parlayan.
Diğeri gece aydınlığı dolunay..
Aşka giden yolda bir olmayı öğrettiler.
İki cihanda yar olmayı.
Bir ömür bir kalpte var olmayı..
Halleriyle haldaş,
Rabbe giden yolda yoldaş olmayı bellettiler.
Haticetül Kübra...
Tahire lakaplı Validemiz..
Hüveylid’in kızı.
Cahiliye devrin piru pak insanı.
Cennet kadınlarının en üstünü.
İlk inanan.
İlk Müslüman.

Yüzüne aksetmişti ruhundaki asalet.
Bir yıldız olup yüzünde parlıyordu güzelliği.
Mekke’nin bütün çiçekleri simasında tebessüm ediyordu..
Yürekleri ısıtan sabah güneşi gibi sımsıcak bakıyordu.
Sevgisi yeni gelmiş bahar,
Gün gibi, güneş gibi aşikardı.
Duruşu vakardı, bakışı vakar, her hali bambaşka bir vakardı...

Ne güzel bir şehirsin sen Mekke.
Ne güzel bir aşka tanık oldun.
Ne güzel iki kalbe.
Dolunaya değdi bakışı.
Nurlu yüze dokundu kalbi.
İstikameti nur olan gence.
Güllerin efendisine.
Muhammedül Emin’e kaydı gönlü..
Hiç kimseyi sevmediği kadar sevdi O’nu.
Hiç kimsenin inanmadığı kadar inandı.
İki cihan eş bildi, eşi bildi.
Rızk oldu sevdiğinin gönlünde.
Şükür oldu dilinde.
Aşka açılan kapısıydı.
Bakışına hiç doyamadığı mevasıydı.

Nur dağındaki Hira’ya O yolcu etti.
İlk vahiy titreyişinde
"Zemmiluni zemmiluni" dediğinde,
O üstünü örttü.
O teselli verdi.
İlk O inandı.
Kendinden çok eşini sevdi, Resulullah’ı sevdi.
Tüm servetini ayaklarına serdi, tüm varlığını, tereddütsüz.

Şeksiz sevdi.
Şüphesiz sevdi.
Katıksız sevdi.
Bir fidanken çınara dönüştü sevdası.
Tüm âlemin şahit olduğu koca bir çınar.
Zaman ötesi, asırlar ötesi...
Son nefesine,
Son bakışına,
Son sözüne kadar yan yanaydılar, dizdizeydiler.

Ne güzel bir şehirsin sen Mekke.
Ne güzel bir aşka tanık oldun.
Ne güzel iki kalbe.

Abdurrahman Tümer