Bu şiir, hasretin derin sızısını ve sevdiğine duyulan özlemin İstanbul'un sokaklarına sinmiş izlerini taşıyor. Şair, koca şehri adım adım dolaşırken kaybolmuş bir ruh gibi, sevdiğinin izini sürüyor. Ancak bulamayışın verdiği o derin hüzün, dizelerde yankılanıyor.

Özlemin insanın içini nasıl sarartıp soldurduğunu, hatta nefes almayı bile zorlaştırdığını anlatan şair, umutsuzluğun içinde bir umut ışığı arıyor. Gönül penceresi hâlâ açık; çünkü o kapının çalınmasını, hasretin bitmesini, yangının dinmesini bekliyor.

Bu şiir, aşkın ve ayrılığın insan ruhunda yarattığı fırtınaları çok sade ama bir o kadar da güçlü imgelerle anlatıyor. Şairin yüreğinden kopup gelen bu sözler, her okuyanı kendi özlemleriyle yüzleştiriyor. Şiirin içindeki İstanbul dokusu da duygu yoğunluğunu artırıyor. Bir sokak köşesinde, bir vapur iskelesinde veya Boğaz’ın kıyısında bekleyen bir sevdanın sesini duyuyoruz adeta.

Böylesine duygu yüklü bir şiir yazan şairi kutlamak gerekir. Her satırı, kalbin en derin yerinde yankılanan bir çağrı gibi...