Hani derler ya hayatımı yazsam roman olur
Siz benim hayat hikayemi dinleseniz kahrolursunuz be

Bakmayın benim yüzümün güldüğüne
Herkes benim dış görünüşüme
Parlayan yüzüme neşeli pozitif halime
Aldanır kimse bilmez ki içimde her gün
Öldürdüğüm çocukluğumu
Gençliğimi anılarımı yaşadıklarımı
Hayallerimi rüyalarımı

Daha 13 yaşımda tanıdım sevdiğimi
En değerli mi hayallerimi düşlerimi
Evleneceğiz diye bir birimize
Söz verdiğimiz ruh ikizimi
O kadar anlamlıydı ki bana bakışları
Sanki ben sende ölüyorum der gibiydi
Kirpik kaş altından beni süzüşleri

Şu teneffüs bir an önce gelsin
Diye dua ettirenimdi o benim
Artık on beşime basmıştım
Koskoca iki senemizi mi ?
Sevdiğimi bir tanemi
Evlilik hayalleri kurduğumuz
Çocukluk aşkımı
Ellerimle verdim toprağa.

Verince ne olduğunu anladım kaybetmenin
İşte ben o gün bu gündür
Hep kaybedenler sayfasındayım
Bu hayatta anlam veremedim
Olan biten Yaşanmışlıklara zaten

Yaşım on altı oldu soktular beni
Bir kara yazgı bataklığına o gündür
Bugündür yazar dururum
Ama kimseye anlatmak için değil derdimi
Ben kendimi durdurmak için yazarım

Diyeceksiniz ki şimdi
Onca şiiri neden aldın kaleme?
Eğer almasaydım
İntihara sürüklenirdim herhalde ?
Belki de bende böyle rahatlatıyorum
İçimdeki Serzenişlerimi anlatıyorum
Herkesin kafasında
Bir tilki vardır kafasını kurcalar durur
Benim kafamda ise bin tane tilki var
Birbirlerini yakalasalar oduncu küreğiyle
İle vururlar birbirlerinin kafasına

Dışarıdan herkes benim
Güler yüzümü aldanıp
İçimde kor olup yanan
Bir bir kalbimi yakan
Hayallerimi yok eden
karanlık fırtınaları görmez
Kimse benim dertlerimi bilmez
Herkes benim iyi yanımı görür
İçimde büyüyen
Meczup karanlıklarımı kimse görmez
Halime vaktime bakıp aldanırlar
oysa ki yanılırlar
Hani derler ya
bir insan çok gülüyorsa
İçinde bir derdi vardır
İçin için ağlar
Benim ise binlerce derdim var

Bir bitmediler yaşarken
Gördüğüm rüyalar
Artık bende zaman kavramı
Tükenmişliğin izleri gözlerimde
Hayatımda ne beni anlayan
Ne de bana şefkatli kollarıyla sarılan
Ben üzüldüğüm için
Benle ağlayan bir Annem
Kollarını açıp ta arkamda
Dağlar gibi duran
Babam kalmadı.

Eee işte hayat ellerinle
Vermedikten sonra
Bilmezsin değerlerin
Ondan sonra öpersin
Benim gibi ismi yazılı
Buz gibi mermerleri
Hayat benden neleri almadı ki.

Hangi birini anlatsam
Hangi başımdan geçen
Olayları Kaleme alıp yazsam
Her şeye küskünlüğümü
Bu hayatta bir kez olsun bana
Açmayan laleler Sümbülleri
Ektiğim kırmızı güller bile
Kara olmuş bana şimdi
Hep başkalarını güldürdün dünya
Bana gelince mi hatırladın
Hayatin acı şakalarını.


Geldim yine işte hüznümü
Efkarımı dağıttığım Falezlerdeyim
Kırk metre yükseklikten
Deniz ile manzarayı izlemekteyim
O kadar güzel bir manzara var ki önümde
Anlatmak iste semde kelimelerle
Anlatamam herhalde sizlere

Yorgun bitkin gözlerimle bakmaktayım hayata
Yaktım bir sigara
İçime çektiğim her nefeste
Yaşadıklarım gelir aklıma
Bir duman bir duman daha
Film şeridi geçip gider
Nemli gözlerimden hayat
Oysa ne hayallerim vardı benimde

Hani Büyüklerimiz derdi ya
YARADAN OLMUYACAK
Şeyleri hayal ettirmez insana?
O zaman benim hayallerime düşlerime ne oldu
Niye gerçekleşmedi be benim düşlerim
Neyim eksikti diğer insanlardan
Bir yanım hep eksik kaldı
Ben niye böyle
Yaşanmışlıklarıma için için ağlarım
Dertlenirim sızlanırım efkârlanırım
Niye be Niye hayat
Sınavım der susarım......

Hüseyin Çelik