A n k a r a
hangi şehre gitsem arkamda yalnızlıklarım
hangi düne baksam pişmanlıklarım bir Ankara terk etmedi beni ne zaman dönsem geri sessizce çağırırdı, birlikte a ğ l a r d ı k... ve ben eski sevgilim doğduğum şehri ah! ne çok aldattım, ben ne çok ağlattım yağmurlar yağardı ben giderken ben ıslanmazdım, vermezdi izin yürüdükçe yol verirdi b u l u t l a r... ve ben deli bir aşka açtığımda sevdamı dağılırdı kalabalıklar, çökerdi caddeye yüzüm ne zaman olsa elimde eşyalarım hep, yanlış adreslere yolculuklarım v a r d ı... -giderken tüm renkleri alıp giden zaman tortusunda iki renk bıraktı, onlarda renkten sayılmıyordu... uzun zamandır görmek istediği neyse rengine selam söylüyordu zaman... gülümsüyordu, ölümün izi dizelerde/sinsice... ihaneti törpülüyordu zaman... ve ölüm, bürünüyordu kefen siyahına... huzursa, beyaz kalıyordu... iki renksiz bir renk oluyordu, ölümün soğuk nefesiydi solunan... bir ayrılığın daha sevişken gülümsemelerinde yıldız olup, kayıyordu... yitirilen zamanlarsa hiç susmuyordu zaman tik/taklarında... ihanetin arsız tırmanışları, inadına sevişiyordu başka k o l l a r d a... Copyright © by ahd Ali Hakan DÜZ |
An/kara'ya yazılan mükemmel dizelerdi...
Sevgilerimle Şair...