~




Durgun sular gibi akıyor zaman, Hiçbir dalga çalkalamıyor yüzeyini. Güneş, aynı noktada duruyor, Gölgeler bile hareketsiz, uyuyor.

Saatler, dakikalar, saniyeler, Hepsi birbiriyle aynı, Sıradan, monoton, sıkıcı, Bir sonsuz döngüde.

Hayat, bir film şeridi gibi akıyor, Ama kareler aynı, tekrar ediyor. Ruh, bir kuyuya düşmüş gibi, Karanlık ve sessiz, çaresiz.

Durgun zaman, bir ağırdır, Yüreğe, ruha, hayata. Hareketsiz, cansız, ölü, Bir kabus gibi, sonsuza dek.

Ama umut var, bir gün, Bir dalga gelip, zamanı çalkalayacak. Durgunluk bozulacak, Ve hayat, yeniden başlayacak.


Solgun Yaşam


Soluk bir renk, gri bir gökyüzü, Yaşam, bir hayalet gibi, uzakta. Güneş, bir bulutun arkasında saklanıyor, Işığı, bir fısıltı gibi, kayboluyor.

Yüzler, solgun, cansız, Gözler, boşlukta kaybolmuş, Sözcükler, yorgun, anlamsız, Sessizlik, her şeyi kaplamış.

Ruh, bir kırık ayna gibi, Parçalar, dağılmış, kırılmış. Umut, bir mum gibi, sönüyor, Karanlık, her yeri kaplamış.

Solgun yaşam, bir hayal gibi, Gerçeklikten uzak, yabancı. Bir yaprak, rüzgarda savruluyor, Yere düşüyor, sessiz, yalnız.

Ama belki de, bir gün, Bir ışık, bu solgunluğu aydınlatacak. Bir umut, bu yorgunluğu kaldıracak, Ve yaşam, yeniden başlayacak.