0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
120
Okunma
Bir zamanlar yeşilin en canlı tonuydum,
Baharın müjdecisi, umudun simgesi gibi.
Şimdi solmuş, kurumuş, toprağa düşmüşüm ben,
Bir yaprak ömrü, bir aşk hikayesi sanki.
Rüzgârın elinde savrulur dururum.
Hatırlatır gençliğimi, ilk yeşeren günlerin de,
Bir dalda sevdiğim vardı, güneş gibi sıcacık,
Şimdi o dal yalnız, yaprak ise yerlerde.
Yaşamam için suya, toprağa ihtiyacım var,
Tıpkı insan gibi sevgiye, aşka ihtiyaç var.
Solgun yüzümde hayat hasreti okunur,
Bir zamanlar yaşarken şimdi sadece özlüyorum.
Belki bir gün yağmur yağar, toprağa karışırım.
Yeni bir filiz olarak yeniden doğarım.
Aşkın gücüyle, umudun ışığıyla,
Belki o zaman yeniden yaşarım.
Kurumuş yaprak misali...
5.0
100% (2)
