alfabemin akordu bozuldu
rica etsem lâ sesi verir misin hayat




karadan yürütüyorum yüreğimdeki gemileri
fersah fersah yollarca düş’müş
bakışlarımın gölgesi
hasret öpüşlü notaların portelerinde
gittikçe esmerleşiyor ellerim
köklerim su verdikçe büyüyen dalgalı dağınıklık


güneş son bir mermi sürüyor gecelerin şarjörüne
sorulmadan son dileğim
nabzım tekliyor çoğul yazılan anların aksini
pencere kıyısında en sevdiğim menekşe



bu müziğin notalarında gerileyen
sözlerinden büyük adımların
do re mi fa
ayağın kayıp düşme merdivenlerden yukarıya
kan tutmasın iklimlerini

gördüğünü sandığın
yakınlaştıkça uzaklaşan flu bir gök yüzü
tebessümleri kırağı yağmış
bam telleri dudaklarına motif
sonrası mı
sonrası dar olmayan ağaçlarda
dört köşe hayalli intiharlar
bağlanmaktan korkmadan
su üstünde yüzen solungaçsız sûretlere

bir çöl çoğaltmak içinin kurağında
yaz sıcağı iliklerine kadar üşümek
noktaları hep rötarlı ihtimaller eşiğinde
zamanın boynuna yağlı ilmeği ellerinle geçirdiğin

ikindi şarkıları mırıldanırken
yarı loş evlerin kenar süslü arka bahçeleri
açmaya geç kalmış mevsimlere
akşam sefalarının sırlarla kamburlaşan yaprakları
bırakın nefes alsın
en çok da beyazların begonyaları


ah benim canım
kumsalların kum arayışları
dalgalarla sektirilen yıldızların kıyameti
ne ilksin ne de son
hep sığlarda yüzenler kaybetmedi mi yüzlerinin haritasını
hiçbir şey geçmiyor geldiği gibi
mum misali damlıyor dibime çok sesliliğin sustukları





sol lâ si do
başladığı yere döner söylenmiş her kelime
cümlelerin alnından öpüyor serçelerin gagalarında yaşamak








Gia.