Kendimle konuşuyorum uzun zamandır
İçimdeki renkler solgun kış vurmuş gibi
Tüm şehirleri İZMİR ile aldatıyorum dünyayı bıraktım yüzüstü
Sessiz adımlarla geçiyorum zaman denen tünelden
Sezai karakoç ustanında dediği gibi içimde sigara külü kadar yalnızlık

Kordonda bir çay söylüyorum kendime
Uykusu kaçmış serçe gibi ağlıyorum
Denize fırlatıyorum bu şehrin anahtarını
Sardunyaları bile solduran tuzlu bir ayaz vuruyor yüzüme
Alsancak kadar kalabalık köhne agora kadar yalnızım

Pencereme bıraktığım kırıntıları kuşlarda yemiyor artık
Umutlarım solarken çıkageldin denizlerden herkes tek biz ikimizdik
İçimizden çekildi izmirin köpüklü dalgaları
Saçlarımıza ilişti meltemli melodiler ve imbat rüzgarları
Hıdırellezde ateşten atlayan çocuklar gibi heyecanla kucakladık hayatı
KATYA
2.1.2025