KALDIRIMLAR…Bir perde gibi. Yavaş, sessiz ve derinden Yumuşak bakışların dokunmuş Üşüyen ruhuma. Sokak çocuğuyum sanki Avare mi avare Ağlamak var kaderimde Sensizliğin çıkmaz kaldırımlarında Gökyüzü tufana çalmış rengini Fırtınalar esiyor, yağmurlar yağıyor bir bir Ve düşüyorum parke taşlarına Bir daha kalkmamak üzere Bütün şehir üzerime kapanıyor Bir an kayboluyor gözlerin Zifirin zifiri yoğunluğunu yaşıyor bende Bir de sokak lambalarının aydınlattığı Kaldırımlar… Siyanür gibi dumanlar savruluyor Alıyor bendeki beni Yine yalnızlıklar Tanrım! Bir de o bakışlar Ah! O bakışlar… |