ŞİİRİN YORUMU :

Bu şiir, kalabalıkların içinde duyulan derin yalnızlığı ve yabancılığı güçlü bir şekilde resmediyor. Şehrin gürültüsünde kaybolan bir ruhun arayışı, tanıdık bir bakışa ya da ufak bir tebessüme duyulan özlemi dile getiriyor.

İlk dörtlükte, tanıdık bir yüz bulma isteğiyle çevresine bakan ama boşlukla karşılaşan birinin umutsuzluğu hissediliyor. **"Ama boşluktur döner, yüzlere takılmaz"** dizesi, yalnızlığın görünmezliğini ve bağlantı kurmanın zorluğunu ifade ediyor.

İkinci dörtlükte, insan selinin arasında kaybolmuş bir ruhun tükenişine odaklanılıyor. Gürültünün sağır edici etkisi ve içsel bir boğulma hissi, yalnızlığın içsel boyutunu çok iyi yansıtıyor.

Üçüncü dörtlük, yalnızlığı bir metaforla derinleştiriyor. Kalabalık bir şehrin içinde hissedilen bu yalnızlık, bir "çöl" metaforuyla ifade ediliyor. Bu yalnızlık, fiziksel değil, daha çok duygusal ve varoluşsal bir durum.

Son dörtlük, karanlık atmosferin içinde küçük bir umut ışığı sunuyor. **"Belki de var olmak, kendine bir boyut"** dizesi, yalnızlığın bile bir anlamı olabileceğini, varoluşun bir parçası olarak kabul edilmesi gerektiğini düşündürüyor.

Genel olarak şiir, yalnızlığı hem bir çığlık hem de bir keşif süreci olarak ele alıyor. Okuyucuya bu hissi sadece anlatmıyor, yaşatıyor. Bu, insanın kendi içsel yolculuğuna dair düşündürücü bir eser.

*********

..
Bir şehrin ortasında, insan seli içinde,
Sesler yankılanır, ne dediği bilinmez.
Bir çift göz arar, tanıdık bir bakışı,
Ama boşluktur döner, yüzlere takılmaz.

Kalabalıklar konuşur, gürültü sağır eder,
Ve ruhum bir köşede, sessizce tükenir.
Bildiğim her şey yabancı gelir o anda,
Kendi içimde boğulurum, derinlerde bir yer.

Adımlar birbirine çarpar, telaş hüküm sürer,
Fakat bu yalnızlık, başka bir türdür,
Bir odanın duvarlarından sızan değil,
Gözlerimin önünde devleşen bir çöldür.

Kalabalıkların ortasında bir çığlık,
Kimse duymaz, kimse anlamaz beni.
Kendi yankımdan başka dostum yok,
Bu şehirde yalnızlığın bir adı da sensin.

Ve birden bir ışık, belki bir tebessüm,
Kalbinin saklandığı yerde küçük bir umut.
O an anlar insan, yalnızlık da bir sır,
Belki de var olmak, kendine ayrı bir boyut.

A.NEJAT ALPEREN