imamesini aldatacak kadar gaflete düşürüp ruhumu
sağımın meleğine günah sızdırıyorum
geceye çekilmiş bir sürme gibi karanlık
yalnızlığın ayaklarını incitecek kadar serseri bir vefa avlıyorum
geceye bir ek bağlayıp ruhumun yalnızlığını besliyorum

Mihre bir kalabalık şehir geçiyor yüzümden
bir sokak sanıp kendini caddeye çıkmıyorsun
ve dönüşmüyorsun yüzüme

Mihre sen bana uğramadan
ben bulutları kavgaya tutuşturdum
ki yağmura tutulsun söylediğin her şey
toprağım seni biriktirsin çatlağına
filizden yeşile

üstümde el işi vişne koyusu bir kazak
rüzgârın çaldığı birkaç saç teli
ilmiklerine düğüm ile bağlı kazağımın omzunda
rüzgâr sanki bi çaldığını bir daha çalmıyor gibi

aklımın intiharından kurtulalı çok oldu
ikilem kargaşasından sıyrık bir matem
dudağını bir hınçla kapadım, harflerimin üstüne
nihavent tonunda bir makamdan düşüp
ellerimden kopan yaralarımı terbiye ediyorum
sızılarından arınsın diye bir şiir

kendi ellerimin ihbarını taşıyorum
hangi mevsim savurur ruhumu bilinmezlere
sorgulamadan kalkıyorum

Mihre içi içine bükülmüş bir cümle sessizliğiyim
ardımın harf çokluğuna aldanmasın gözlerin
kirpiklerimle soyduğum ruhların kirinden kaçıyorum
zaman kısalıp uzuyor şakaklarımda

Mihre omzumun en ağır yükü
bir tarikata bağlı gibi cümle sonuna zat ekliyorum

beyaz bir hükümdarın
sonuna yaklaştığımı haykırmasıyla uyanıyorum
şimdi içimin mahzenine bir girsem
yıllanmadan çıkmam biliyorum