Sığ ve aralıksız şeritler emzirdi bu şehir
Kısık sesimle kurduğum her cümle
Daha varmadan kaldırımlara kaybolup gitti
Vakitsiz bir ihtiyaç molası sanki yaşam
Utangaç bir suretle durduruyorum kalabalıkları
Ne yana dönsem zulme kavrulmuş kanaatler
Bir naaşım çuvalda geri kalanı mı yüzüme gömdüm

Naim bu deliksiz kaval uluması
Kulağında papaz soluğuyla sefil bir şah
Irkımın beyaz soğukluğunda
Baba barkımın yavru yarası
Şimdi nasır besleyen bir parmak gibiyim
Gittikçe derine iniyorum
Ve deliriyor çiğden bozma köprüsüz dilim
Bir naaşım çuvalda geri kalanı mı yüzüme gömdüm

Said içli bir kan tabağıdır kavmim
Kendine açılıp kapanmaktan yılmayan
Zihni ilminden geçimsiz
Geçimi kılığıyla bir hayli biçimsiz
Resmi ve resimsiz çıplak tuvaller
Dün hatırıma seslenirken
Otuza dört ekleyen şahbaz
Bir naaşım çuvalda geri kalanı mı yüzüme gömdüm

Harflerimin avuç hatlarına ağırlığınca ahkâm katan
Ve eğri harfle kendimden size kalkmam
Nicedir kahkahalardan uzak kalan bir cümle toplamıydı
Makamı ağzına büyük gelen bir dudak feryadı
Bir mezradan bir mezara yol göçmüşken
Her harfim tanımlı bir kelimenin ahbabı
Ayaklı bir aykırının üstündeyim haykırıyorum
Bir naaşım çuvalda geri kalanı mı yüzüme gömdüm

Körden şanını çaldı çocuğum
Ve topacı üç renk
Tedirgin suallerle büyümekten
Titreyen dizlerimin lastik pabucunu dama attım
Şimdi duymuyorsan sesimi kalk ve kendi sesine gel
Bir naaşım çuvalda geri kalanı mı yüzüme gömdüm

Bağımı bin Bağcı ya böldüm
Avımı bin avcıya
Suyumu toprağa gömdüm
Tenimin karanlığa benzeyen yanına sövdüm
Sarısına yaktım bütün düşleri
Dağımı çaldım dağladım kendime
Bazı bazı yaşam koktu
Bazı bazı ölümlerim soğudu ilkbaharda
Ama Ülkemin Cellâda hevesi bitmedi gitti
Bir naaşım çuvalda geri kalanı mı yüzüme gömdüm




Ş i m o

sinan şeker