Bir sabah uyandığında,
Sesin yankı bulmaz duvarlarda.
Aynadaki yüz kırık bir cam,
Gözlerin, seni kendine küstüren yorgun bir an.
Kim bilir hangi söz yaraladı içini,
Hangi bakış bıraktı seni bu sessizlikte.

İnsan kendine küstü mü,
Hiçbir yol eve çıkmaz.
Adımlar karanlıkta kaybolur,
Gökyüzü bir daha mavileşmez.
Hangi el tutabilir ki içindeki boşluğu,
Hangi nefes ısıtabilir soğuyan ruhunu?

Kendi içine düşmek zordur,
Derin bir kuyudur affedememek.
Biriktirdiğin pişmanlıklar,
Kendi yükünle ezilen omuzların.
Sesini duyurmak istersin,
Ama kendi yargın bile susturur seni.

Hayat bir karaltı olur gözlerinde,
İçindeki umut sessizce söner.
Bir insan kendinden vazgeçti mi,
Mevsimler bile dönmez olur.
Geceler daha uzun,
Sabahlar daha uzak gelir.

Ama dur…
Dur ve nefes al bir kez.
Kendi sessizliğinde duy bir şeyler,
O karanlıkta bir ışık hala yanıyor.
Sana ait, senin için.
Kendini hatırla, yavaşça, korkmadan.

Unutma, kimse barıştıramaz seni seninle.
Kimse saramaz o yarayı,
Sen kendi ellerini uzatmadıkça.
Kendine küsersen,
Kendi kalbini de alırsın elinden.

Ama bir adım var, hep mümkün,
Bir ses var, hala senin.
Bir an vardır, affetmek için,
Kendine dönmek için.
Unutma, en derin küllerden bile,
Yeni bir ağaç filizlenir.
Elbette, işte değiştirilmiş hali:


Kendi göğsüne yaslan bir kez,
O kalp senindir, unutma.
Hangi söz kırdıysa seni,
Hangi gün sustuysa gülüşlerin,
Hepsi sende saklı,
Ve sende çözülür düğümleri.

İnsan kendine küstü mü,
Gözyaşı bile uzak durur.
Ama bil ki, her damla bir iz bırakır,
Ve o izlerden yollar çizilir.
Belki de o yollar,
Seni kendine götürür yeniden.

Şimdi sor kendine,
Bu kadar ağır mı taşıdığın yük?
Belki de bir rüzgarla savrulup gider,
Belki de bir tebessümle hafifler.
Hayat, senden sadece bir şans bekler;
Kendine bir şans,
İçindeki yarına bir şans.

Geçmiş dediğin bir yankıdır,
Ama yankılar da söner bir gün.
Kendi sesin, kendi şiirin,
Hala yazılmayı bekler.
Kimsenin kalemiyle değil,
Kendi elinle, kendi cesaretinle.

Bir gün, bir nefes,
Sadece bir adım…
İçindeki sessizlik bile müzik olur,
Kendi sesinle barıştığında.
Unutma, insan kendinden vazgeçerse,
Dünya da ondan vazgeçer.
Ama insan kendine sarılırsa,
Dünya yeniden doğar.

Ve işte o zaman,
Kırıldığın yerden güçlenirsin.
Kendi küllerinden kanat çırparsın,
Kendi göğünde uçarsın.
Çünkü insan, en büyük zaferi,
Kendi içinde kazanır.
RAMAZAN ACAR