Etmedim kimseye şikâyet.
Kendi derdimi unutup, seninkine koştum.
Ne bir aş verdin, nede bir sevgi...
Dünyamın içinde, kaybolma sebebimsin.
Şimdi sorsan bana...
Ne haldesin? Diye...
Ne yaptığımı, ne ettiğimi bilmiyorum.
Hayat mı acımıyor bana, yoksa insanlar mı?
Çözemedim soruyu hala...
Ne bir selamın eksik gönlümde, ne de gönlün bende.
Varamıyorum istediğim yere...
İçimde bir yerde konuşuyorsun "gelicem" diyorsun.
Ama gelmiyorsun, gelsende ne değişir şu dünyada...
Dünyam mı değişir, ben mi değiştirim.
Değişmek mevsimlere yakışır diyordum, mevsim şimdi benim.
İlkbaharda çiçek açmıyorum,
Yazın ortalığı kavurmuyorum,
Sonbaharda yapraklarım dökülüyor, umudum kırılıyor.
Kışın buz kesiyorum.
Dışarıda kar yağıyor, benim gözlerime hasret.
Hasret hiç bir zaman geçmicek,
İster yirmi beş olayım, ister atmış beş.
Hiç bir zaman dinmiyecek,
Ve sen, hiçbir zaman gelmeyeceksin.
Ve ben, bir odanın içinde şiirlere sığınacağım.
Şiir de yetmeyecek bir zaman sonra, kitaplara sığınacağım, o da yetmeyecek, yetemeyecek...