İnsanın Sığı
Kâh içime sığmaz taşar, çağlarım
Kâh kuytu, köşede sessiz ağlarım Hayat akar, mecbur gönül eğlerim Güleni şad sanır ademin sığı Hayalin peşine bir ömür koşup Yaşarken kendine mezarı eşip Murada takılıp, içine düşüp Yalanı tad sanır ademin sığı Her nefse beyanı varmamış gibi Ezelden kuşatıp, sarmamış gibi Her kulun kapıya vurmamış gibi Ölümü yad sanır ademin sığı Mevsim sonbaharda kalırmış sanki Telaşa bakarsan delirmiş sanki Gizlenen hesabı bilirmiş sanki Sorguyu had sanır ademin sığı Önünde mizanı görene kadar Divanda başını eğene kadar Eşikte biletsiz kalana kadar Künyeyi ad sanır ademin sığı |