Gece olunca düşer yüreğe hüzün,
Bir yıldız bile teselli etmez karanlığımı.
Sessizlik konuşur içimde,
İnce bir sızı büyür, dallanır, budaklanır.

Kimin yüküdür bu,
Hangi kelimelerden döküldü bu acı?
Bir ağırlık var içimde, taşınmaz,
Kim bilir sabah olur mu bu gece?

Saatler susmuş, zaman duruyor,
Her nefeste yüreğim biraz daha yanıyor.
Bir sancı var, adı yok, çaresi yok,
Kimin duasında kayboldu huzur?

Gece, yalnızlıkla dost olmuş,
Göz kapaklarım kapanmıyor,
Uyku bir masal, erişilmez uzak,
Düşler bile kırık, bölük pörçük.

Biliyorum, her karanlık bir sabah taşır,
Ama bu gece, sabah çok uzak gibi.
Kime sığınsam, hangi yıldıza baksam,
Hepsi sessiz, hepsi terk etmiş beni.

Düşlerim parçalanıyor birer birer,
Yüreğimde bir fırtına, bir tufan.
Kendi kendime yetemem bu sancıyla,
Ama kimse de bilmesin içimdeki yangını.

Sabah olur mu bilmiyorum sevgili,
Bu gece karanlıklar kadar derin.
Ama bir ışık varsa ufukta,
O, belki sensin, belki de sensizliğim.

Gece ağırdır, hüzünle sarılmış,
Ama taşıyorum bu yükü sessizce.
Kim bilir, belki de bu sancı,
Bir vedanın son şarkısıdır bu gece.

Ve gece derinleştikçe artar sancı,
Bir yorgan gibi sarar beni sessizlik.
Her nefeste içimde büyüyen boşluk,
Kendi yankıma çarpar, döner durur.

Pencereyi aralıyorum usulca,
Belki bir rüzgâr, bir umut dokunur diye.
Ama yok, yıldızlar bile sırtını dönmüş,
Karanlık daha da kara bu gece.

Uzaktan bir haykırışın sesi gelir,
Sanki bir fısıltı taşır geceye.
Ama o bile yabancı artık bana,
Her şey yalnızlığın yankısı bu gece.

İçimde bir yara daha kanar,
Bu yürek, bu sancıyla nasıl sabahı görür?
Ya da görse bile, nasıl dayanır?
Hüzünle boyanmış karanlık duvarlar.

Belki sabah bir teselli taşır,
Ama gecenin acısı öyle derindir ki,
Sabahın ışığında bile yankılanır.
Karanlık, hep bir iz bırakır yürekte.

Kim bilir, belki de bu sancı,
Bir hatıranın ölümsüz çığlığıdır.
Unutmaya çalıştıkça daha da batan,
Daha derinlere kök salan bir yara.

Yine de beklerim sabahı,
Her ne kadar ulaşılmaz gelse de,
Çünkü karanlık en çok sabaha yenilir,
En ağır acı bile gün ışığında hafifler.

Ama bu gece, sevgili,
Her zamankinden daha ağır bir yük var omuzlarımda.
Bir veda mı, bir kavuşamama mı,
Bilmiyorum.

Tek bildiğim,
Bu sancıyı taşıdıkça,
Her sabah biraz daha eksildiğim,
Ve her gece, yeniden karanlığa gömüldüğüm.
RAMAZAN ACAR