Bir ömür ve bir çocuk
Ömrümün yılları sonbahardaki yaprak misali
sararıp solan, kuruyup düşen duygularım. Hayat mevsimim ıslanmaktayım usul usul Ömrümün sonbarına doğru savruluyorum Mevsimlerim artık harabe şehirlerde Bir yanım yeşillere teslim bir yanım kahverengiye tutsak Duygularım ahengini yitiriyor İki satır, bir besteye yeniliyorum Ritimlerim seslerini kaybetti karmaşa ile çalmaktayım Sessiz alevler içinde yanan ruhların habercisiydi Bu uğultulu kara bulutlar boğuk sesler ile yükseliyor yalnızlığımın sesizliği Yıldızlı gecelerde ahengimi ararım Gökten bir gül demeti bir peri beklerim Bulduğum yine kırık bir aynada buğulu yansıma |