Hani insan bazı duygularını ifade edemez ya, bende ifade edemedim. İçime kaldı, birikti, birikti ve birikti. Daha sonra ise inkar ettim. Dedim kendi kendime: "Yok be sevmiyorum onu.". Bu böyle uzunca devam etti sonra ise bir rüyamda onu tekrardan gördüm. İşte o zaman anladım inkarım boşaydı onu hala seviyordum. O bunu bilmiyor, büyük ihtimalle bu şiiri görmeyecek bile...

Aşk da neymiş ? Bilmezdim ben eskiden.
"Aşkını inkar etmek en büyük ihanettir." derlermiş eskiler.
Kasvetli limanımda karayeller çokça estiler.
Ufukta güneş açtı, soğuk günler çoktan geçtiler.

Tuhaf bir hismiş, öğrendim ben zamanla
Kabullenemedi bünyem, reddettim bir anda.
Ale’l-ade dünyama garip bir duygu, bulamadım bir anlam,
Öğrendim artık "Sevmiyorum." desem de inanmam.

Hayatıma girdiğinden beri bozuldu ezberim.
O güzel gülümsemende kaybolacağım aklımdan bile geçmedi,
Allak bullak iç sesim, "Seni seviyorum." diye haykırmak isterim.
Pişmanım, hislerimi gizledim. İstersen hiç susma ben seni dinlerim.

En son seni gördüğümde rüyamda, melek gibiydin sanki.
Gözlerin gözlerime değdiğinde bir yıldırım çaktı,
Şiirimin konusu; uzun, aşk temalı bir şarkı,
Bu güne kadar söylemek istediğim herşey hep içimde kaldı:

"Ademe adem gerekir, adem etsin ademi.
Adem adem olamayınca adem ne etsin ademi ?"
Seni seviyorum, bunu bilmeni isterim.
Adem ettin sen beni, teşekkür ederim...


24.10.2024