/pardon
tanıyor muyum sizi/

saçların dolanmıştı bir akşam
gecenin kör karanlığına
çırpındıkça
daha da bulandı aklım
ellerin kanıyordu senin
dudaklarımla silmiştim dilindeki nefreti

usulca sokulunca ateşine
kirpiklerin sorguluyordu aşk’ımı
bir açsan
ahh bir açsan gözlerini
görecektin gününü
görmedin gün yüzü

ağlakların sıralı sünnet şöleninde
davetsiz konuktun
kestikleri erkeklik raconu
taş kesilmiş suratında şamarlanınca
katliamıydım gecenin
bir de senin

/inanın hatırlayamadım
biraz daha yardımcı olsanız/

sokağa düşüyordu
tanrının eteğinden dökülen günahların
dualarında bir teselli büyütüyordu mahremi
bir yanı piç kalmış kimliğim
sırnaşık bir iltimas bekliyordu
elinin tersi ile itmiş
düzü ile okşamıştın

sana hazırlanıyordu ağrılarım
ölmek kadar olacaktı aşk’ım
tam da kendinden bitmenin hesabındaydım
çok tövbesiz
çok çok suretsiz
çok çok çok merhametsiz
hilkât garibi kalbine günah çıkarmıştım
halâ mı hatırlamadın
kilitli kimlik müsamerende
figüranı oynuyordum
bir de tanrıyı

/çok üzgünüm ama
siz benim için mi ölmüştünüz/

hayır ben senin için doğmuştum
hayrına doğmuştum
gün ışığından geçen göz kapakların
matemi bölerken rahminde hüznü
giderken ahımı aldın
halâ mı hatırlamadın
içinden mavi geçen bu şehri

dışımdan vurulurdu yolum yoluna
içimden vurulması muhtemel
elveda sözlerinin son arzusunu yerine getirirken
ruhumu da aldın
halâ mı hatırlamadın

bir ben siyah
alnında
ben
yine siyah
hatıralarında…

/iyi de ben sizi kırmızıya boyamıştım giderken
sanırım o yüzden hatırlayamadım/