Saat gecenin üçü. Ve ben neyi düşündüğümü bilmeden şuursuzca düşünüyorum. Gözlerimin önünden hayatım geçiyor. Bazen bir kaç fotoğrafa takılı kalıyor belleğim. Ne zaman çekildiğine...
Zamanını tam olarak anımsamasam da, çektirdiğim anın duyguları öyle derin kazınmış ki zihnime daha dünmüş gibi hatırlıyorum...

Sonra soruyorum kendime; ben gerçekte ne zaman doğdum?!?
Bu varoluş hikayesinin anlamı ne?!?

Böyle buyurdu Zerdüş deki gibi ya aynı hataları tekrar tekrar yapıp dursaydım yine de kabul eder miydim hayatımı?!?
Bunları düşündüm tüm gece!

Evet ben sevgiyle büyümedim fakat buldum yine de çok sevmenin, sevilmenin bir yolunu.
Kalbim kaynağını tanımadığı bir frekansla aşkla doldu...

Yaşımdan önce kalbim büyüdü.
Aşkla çarptı. Esnedi...

Sevgide ve özveride sınır tanımadı...

Korudu, kolladı, büyüttü, yayıldı...

Zamanla ayrıştı...

Ruhum zihnimden, zihnim vaktinde tüm olup bitenden...

Tadına varmadığım hiçbir duygu kalmadı.

Tüm bu duyguları hissederken, kendimle karşılaşmalarımı, verdiğim her bir tepkinin zamanında nelerin noksanlığı ile oluştuğunu, kendimle, hayatla tekrar tekrar kucaklaşmalarımı, sarıp sarmalayışımı,

Ve sonunda diyebildim ki kendime

Ben tüm varlığım ile yaşadım!
Varım!
İşte tam da buradayım!

Hüzünlerimi, sevinçlerimi, gülmelerimi, ağlamalarımı...

Acılarımın tüm hücrelerime nüfuz edişini, asla geçmediğini, geçmeyeceğini fakat bu acılarla hayatıma nasıl devam edebileceğimi öğrendim.

Aynı zaman dilimini paylaştığım canlılarla nasıl da uyumlu olduğmu gördüm. Varlıklarını hissettim.
Dokundum, tattım, kokladım...

Sanatın her bir dalıyla az da olsa uğraştım.
Hayatıma neler kattığını, ufkumu nasıl da açtığını ve asla onsuz yaşayamayacağımı anladım.

Farklı varoluş biçimleri ile değiştim, geliştim.
Olmanın nasıl bir şey olduğunu deneyimledim.

Ben gerçekte ne zaman doğdum ve yolun tam olarak neresindeyim henüz bilmesem de, şimdi tüm kalbimle, zihnimle tam olarak burada olduğumu biliyorum.

Hayallerim, aşklarım tutkularım, sevgim, merakım, acılarım, hüzünlerim ile buradayım.

Ben dünyaya aitim.
Ben bu dünyada bir tek kendime aitim.

Tüm yaşadıklarım ile kendimi ve dünyayı kucaklıyorum.
Yaşamımı kutsuyorum.
Kendimi kutluyorum...

Varlığım varlığıma en büyük armağanımdır.

Onu seviyorum...

Özlem SABA