Kimsesiz değildim
Beşiğimde anamın, ninnileriyle uyurken
Gönül zemzemdi zaten
Anam; sema Güneşim
Uykusuzdu, her gece başucumda beklerken
Yıldızıydım
En güzel yar, analardır diyar.

Kimsesiz değildim
Çocukluğum mahallemde geçerken
Gökyüzü bulutsuzdu, düşlerim ise gerçek
Oltaya gelen balık, berrak suya salık
Tabiat bana ayna
Pınar gibi akar, şair gibi çoşardık
Kuzularsa arkadaş.

Ve büyüdük nefsimizle beraber
Görünen yüzlere inanamadık
Vay Babo!
Ne maskelerdi görünen, gerçeğini süpüren
Sevgileri kuruttuk batak çekti bizi
Büyüdük de kirletti bu dünya.

Gariplerin otağı
Mazlumların ortağı
Çocukların gönül şahı
Dervişlerin sultanı
Perde çekilince araya, kirlenince gönül
Kimsesizlerin kimsesi ne kadar duyar seni


Sevgisizdik, unuttuk Sevgiliyi
Sema sisden perde, Turkuaz’a yetimdik
Büyüdük de kirlendi dünya.

İsyanın ayak sesleri
Kara bulutlar bombasını bıraktı
Affet Sevgili
Kimsesizdim artık.