Kimsesizdim artık
Beşiğimde anamın, ninnileriyle uyurken
Gönül zemzemdi zaten Anam; sema Güneşim Uykusuzdu, her gece başucumda beklerken Yıldızıydım En güzel yar, analardır diyar. Kimsesiz değildim, çocukluğum mahallemde geçerken Gökyüzü bulutsuzdu, düşlerim ise gerçek Oltaya gelen balık, berrak suya salık Tabiat bana ayna Pınar gibi akar şair gibi çoşardık Kuzularsa arkadaş. Ve büyüdük nefsimizle beraber Görünen yüzlere inanamadık Vay Babo! Ne maskelerdi görünen, gerçeğini süpüren Sevgileri kuruttuk batak çekti bizi Büyüdük de kirletti bu dünya. Gariplerin otağı Mazlumların ortağı Çocukların gönül şahı Dervişlerin sultanı Perde çekilince araya Eyvah! Kimsesizdim artık. Sevgisizdik, unuttuk Sevgiliyi Sema sisden perde, Turkuaz’a yetimdik Büyüdük de kirlendi dünya İsyanın ayak sesleri sonunda Kara bulutlar bombasını bıraktı Affet Sevgili Kimsesizdim artık. |
En güzel yıllar çocukluk yılları en hazin yılları ise ihtiyarlık zamanları insanların. Çocuklugunda etrafında ne kadar insan varsa ihtiyarlık zamanlarında o kadar insan azalıp gidiyor insanların hayatından. Kala kala bir kendisi kalıyor işte.
Tebrik ediyorum, Hüzünlü ama güzel bir şiirdi.
Selam ve Saygılarımla.