ikra diye başlar
bir eliftir birleştiren gönüllerimizi
öğretmek ve öğrenmek adına
adem oluşu eliftir düğümleyen şerha şerha
kaç bin yılın visali
kaç bin yılın yolculuğudur
elifin hikayesi

acep hangisi daha yücedir
öğretmen ki muallimdir
öğretmekten öte eğitmektir işi
talimdir

şekil verir, yoğurur
öğrenmeyi talep eder hep
satır satır
harf harf bilgi ister
daha çok ister
yitik malını arar gibi ister

dünyanın düzeni bu
derin yardan geriye güç bela her bir adım
hoş kokulu otların üzerine kan ter içinde çöküntüler
eller dizlerde, nefes nefese
soluğun basıncından ciğerler neredeyse patlayacak
gözler ufkun boşluğundaki bir noktaya saplı
donakalmış

burası nasıl bir yer
güzel, güzel olmasına dünya
bu güzelliğin içine bu fenalık nasıl sindirilmiş
hayır dünya bir cennet değil
düpedüz cehennem
öğrenilen, anlamı bilinmeyen kelimelerin vahşi yaşanmışlığı
bir bir tecrübe edilen

hepsi de tek bir sözle özetlenebilir
ikranın harflerine sığabilir
öyle fena ki dünya
içerdiği mana an gelir
elif gibi
harfler de yetmez anlatmaya

ilk, alt ve son kelimelerden azade
dile gelen
nicel manalar
havanın, suyun, sevginin keşfine çıkmadan evvel
bilinen bir mekandan bilinmeyen bir mekana gidiş
düşülen endişe
her bir boşluk,
bir başka boşluğa gebe oysa
sızıntılar, hava boşlukları
birbirinin peşi sıra

hepsi tanıdık
her defasında varım diyen
çarşaf gibi serilmiş bir alem
kendini dönüştürmenin yollarında bulmuş
dönüşte hem hayat, hem ölüm var
dönüşte hem bahar, hem kış yaşar

gökyüzü denize özenmiş
dalgalarla karşılıyor düşünceleri
yürekler kamaşıyor
iki kelam etmenin edebi erkanı var
kim bilir Huda’nın
kimi hangi rüzgarın önüne niye düşüreceğini
susuluyor
dinleniyor
söyleniyor

birbirine uymuyor söylenen ile susulan
uzadıkça uzarken
içteki cümleler çoğalıyor
tümüyle aradan kalkıyor dıştaki cümleler
yıkanılıyor suskunluğun ışıltılı ırmağında
suyu öylesine tanımak için
elif gibi yanmak için
elif gibi dayanmak için

bütün elifler süpürülüyor dudaklardan
bütün duvarlar yıkılıyor yere
bir kervan geliyor tebessüm yüklü
bulutları parçalı
gözleri güneşe bağlı
gönülleri aşka
gölgeleri suya
dalları rüzgara dalmış

her cihet aydınlık, çiçek, su
sarı buğday başağı
rahmet topluyor
açık yeşilden koyu yeşile
yaprakları ıslak
ucunda eliften çiçekler

sonra bütün bunlar birbirine
ve dört elif uykusuna bağlanıyor
uçuruluyor gökyüzüne
bulut yok
rüzgar yok
ve sonra
ikra diye başlıyor her şey
yeniden…

redfer