Varlığında içimizi titretenler için heba ettik bir ömürü
Yokluğumuzda içi yanları görmezden gelerek...

Aynı yerde bize bir şey olsa, haberi olmayacak insanlar için harcadık tüm emeğimizi

Veresiye harcarken sevgimizi
Üstü kalsın dedik üstelik

Üstü de kaldı
Üstümüz de kaldı, eğreti döşeklerde...

Her sabah bir kâbusa soyunduk bile isteye
Ondan büyüttük üstümüze ateş salan ejderleri...

Sevilmeye layık görmedik kendimizi
Hem kimse bunu öğretmedi ki bize!

Öfke, irin aktı annelerimizin memelileri
Ona da kimse bunu öğretmedi...

Önce kadınlığımızdan utandırıldık
Sonra gerek kalmadı çok bir şeye de...

İzledi onu eril egemenliği...
Yenilerek ta ana rahminde...

Başka evlerin ışığına dalarak kapattık gözlerimizi uykuya...

Kemiklerimizden önce
Onurumuz kırıldı
Varlığımız yok sayıldı

Belki de, ne çok süslemiştik bilmediğimiz hayallerin kentini

Geç kaldık kendimizi bilmeye
Geç kaldık kendimizi sevmeye

Suskunluğumuz ondandır
Sancılarımız ondan

Ondan, gece üç beş nöbetleri..

Volta atarken içimizde
Yitik sevdaların bekçileri...

Özlem SABA