İnsanlığına hayranım diye,
Sen deli divane mi saydın beni kendine .
Benden aldığın kadınlığıma ne yazık ettiğimi,
Geri alabilmenin ne de büyük bir zafer olduğunu bilmeyi,
Sana borçluyum.

Dilime gelen onca şey varken.
Haykırmak isterken ahlak saydığın ahlaksızlıklarını.
Onca bencilliğinin farkındayken,
Susarak, bile bile safı oynamayı öğrenmeyi,
Sana borçluyum.

Hep acı verdin bana diye.
Hüznümü mürekkep eyledim kalemime.
Saklanıp da bir köşeye.
Yazdığım tüm şiirleri,
Sana borçluyum…

Sen akılsız mı sandın beni kimsesizim diye.
Kalbimde sızı sızı üstüne...
Her hicranımı görmezden geldiğini bilsem de.
Yaralarımı tek başıma sarmanın değerini,
Sana borçluyum.

Cahilden kaçtım hep zarardır diye.
Bir yol aradım durdum meyhane köşelerinde…
Yazdım, okudum, çizdim ama,
Kelimelerin kifayetsizliğini ezberlemeyi,
Sana borçluyum.

Uğrunda çok zaman kaybetsem de.
Zamanın dışında bir yerlerde,
Bağımsız ve sırtını kimseye yaslamadan,
Gücünü kendi yüreğinden alıp,
Tek başına var olmanın değerini bilmeyi,
Sana borçluyum…

Yüzünde alaycı bir küçümsemeyle,
Artık hiç bir işime yaramıyorsun dedin,
Git diye.
Arkamdan nankörlük kılıcını bilesen de.
Ben en güçlü gidişlerimi,
Sana borçluyum.

Teşekkür ederim…

Özlem SABA