Bu kin, bu intikam neden?
Bir gözyaşı daha dökülmeden,
Bu katliam neden?
Bir çocuk gülümsemeden,
Karanlıklar içinde yankılanıyor.

GAZZE’nin topraklarında,
Yalnızca toz ve kan,
Kimi zaman hayaller,
Kimi zaman hüzünle dolu.
Geceleri, yıldızlar bile susar,
Çığlıklar duvarlarda yankılanır.

BEYRUT sokaklarında,
Kırık dökük anılar,
Bir zamanlar hayat dolu,
Şimdi hüzün kokar.
İnsanlar neden soykırıma uğruyor,
Hayat neden bu kadar ağır?

LÜBNAN’ın kalbinde,
Kayıp bir savaş,
Her köşede bir acı,
Her adımda bir korku,
Ve biz neden seyirciyiz?

Düşlerimize karanlık çökerken,
Gözlerimizde bir umut,
Ama neden bu umudu,
Bir başka kin için harcıyoruz?

Dillerimizde kelimeler,
Ama yüreklerimizde korku,
Bu kin , bu SOYKIRIM neden?
Bu canilik neden?

Sonsuz bir döngüde,
İnsanın düşmanı kim,
Birbirimizi unuttuk mu?
Savaşlar, yıkımlar,
Bir gün bitecek mi?

Sorular havada asılı kalırken,
Cevapsız kalan her bir gün,
İnsanı insana düşman eden bu kin,
Son bulacak mı, bu VAHŞET?

HÜZÜN GEMİSİ