Bir zamanlar sevdayla dolu bir yürek vardı, her anını bir başka ruhun varlığına adayan. Bu yürek, sevdasını sessizce, kelimelere sığdırarak yaşardı. Sevdiğiyle bir araya gelmek, her satıra onun adını kazımak gibiydi. Ancak zaman, o bir araya gelişleri uzak kıldığında, yürek yalnızca şiirlere sarılmaya başladı. Her gece, kalemi eline aldığında, dizelere dökülen sözcükler, yüreğinde bir kor gibi yanıyordu.

İlk başlarda bu yangın, hafif bir ateşti. Zaman geçtikçe her mısra bir başka yara açtı. Adını yazdığı her satır, sevdanın hatırasını canlandırdıkça, içindeki boşluk büyüdü. Sessizce büyüyen bu boşluk, kimseye anlatılamayan bir ağıta dönüştü. Her şiir, o özlemi daha da büyüttü, her dizeyle yeni bir yangın başladı.

Yürek, kelimelere sığamayan bu acıyı her gün biraz daha derinlerde sakladı. Sessizce yanan bu ateşin dumanları, yalnız gecelerin gökyüzünde süzüldü. Ne zaman bir mısra tamamlanacak olsa, yürek biraz daha ağırlaştı, her hece, her harf, geçmişten kalan bir anıyı tekrar tekrar canlandırdı. Zaman bu yangını dindirmek yerine, yalnızca daha da alevlendirdi.

Şiir yazmak, artık bir zorunluluk olmuştu. Çünkü bu kelimeler olmadan, yürek bu sessiz yangını nasıl taşıyabilirdi? Sevda yangınıyla dolu her satır, yüreği biraz daha yordu, ama aynı zamanda ona bir umut verdi. Bir gün, belki sevdiği de bu dizeleri okuyacak, bu şiirlerin nasıl yaktığını anlayacaktı. Ve işte o gün geldiğinde, belki de iki yürek, o sessiz yangınlar arasında buluşacaktı.

Ama o zamana dek, şair her satıra adını kazımaya devam etti. Çünkü bilirdi ki her dize, her şiir, o sevdanın izini bir ömür boyu taşıyacaktı.

..
Hep bu şiirler yaktı beni,
Her mısrada adın bir kor,
İçime attım her kelimeyi,
Sessizce yandı, içimde bir boşluk doğdu.

Her gece, bir dizeyle başlar,
Sana yazılmış, gizli ağıtlar,
Yüreğimde iz bırakan o kanıtlar,
Bir ömür boyu süren yıllar.

Kelimeler yetmez anlatmaya,
Bu sessiz yangını sarmaya,
Her harf bir anı, her hece bir yara,
Bir yürek, böylesine nasıl dayanır buna?

Belki de sustuğum her an,
Bir çığlık oldu göğsümde,
Beni sensizliğe bırakan zaman,
Şimdi geçmişin küllerinde.

Hep bu şiirler yaktı beni,
Sana her dönüş, bir kez daha yanmak,
Ateşi bol, külü de zengin,
Her sevda yangını, içimde yankı bulacak.

Ve ben yine yazacağım,
Adını her satıra kazacağım,
Bir gün sen de okursun,
Bu şiirler nasıl yaktı, anlarsın.

HAYAL DENİZİ