Hüzünlü Bir Şiir
Hüzün ve ölüm,
Ne çok yer buldu gözlerimizde, Kanmıyor artık vicdanımız. Az önce içimdeki yangını söndürdüm, Ömrümün tam ortasına vardım, İçimdeki hüzünlü boşluğu yamayıp, Sessiz, sahipsiz bir şiir sundum size. Kalbim, yonttuğum kalemin bekçisi, Yorgunluğumdan yongalar dökülüyor, Bir yanık kokusu yükseliyor ciğerlerimden... Masum çocuklara, Gözü yaşlı annelere, Ağlarım dünyanın şimdiki haline … |