TOMRİS

Bir kez tutuşsa ellerimiz
Arşın gölgesi altında
Sular sakinleşir,
Gülüşün takılır sol yanıma
Bir bahar vakti gelip çattığında
Göğsümden uçup gider, Amin kuşları

Çakıl taşlarıyla vurdular
Kalbimin sahibini,
Sol yanımda çırpınıp duran Hümâ kuşlarını
Bir gece yarısı dinlemeden vurdular;
Attılar bir köşeye ruhumdaki seni,
Senden geriye kalan fırtınaların sessizliğini
Dinlerim her gece, bir umut diye

Gizimde kayıp bir yalnızlık hissi,
Belirir ölüm eşiğime vardığı vakit
Ruhumun minderine yasla beni...

Tomris!
İçimde, en derin de ince bir sızı
Her geçen gün yakıyor yüreğimi
Nefesim daralıyor, sensizliğin izdüşümün de...

Ruhumda kokan Yusuf dışlanmışlığıyla
Hapsettin beni Züleyhâ’nın zindanında
Hakaret dolu sözlerinle
İdam sehpasına çıkardın sol yanımı,
Hakaretin dalga dalga vurdu
Sol yanımın sahiline,
Sahilde ölü bir adam bıraktın geriye.

Yüreğimde kor ataşlara sebep olan
Sevdam olmasaydı,
Zincirlerdin sen kokan bütün hayallerimi
Alacası kanla yıkanmış âlemde...

Karanlıktan turuncuya dönüşen kainatın
Amin kuşlarını görürüm önce,
Gözlerinin değdiği her şehirde
Kokunun yayıldığı Gazze’de,
Göz bebeklerinin al karasında görürüm
Bu sevda yakar ikimizi,
Cihan küle döner sözlerinin tesiriyle.

Ama bakamam gözlerinin sülfürüne,
Ölür giderim uçmayı başaramadığım
Kanatlarımı kesip savurduğun,
Yıktığın aşkın köprüsünden
Azat olup gidemem,
Hür bırak ruhumun sen kokan bu şehrini.

Tomris!
Bir gölgeyi sevmek nedir bilemezsin,
Ruhumun nar kokan hatıralarında
Şehrim olmayan şehri,
Aramak nedir bilemezsin...

Pamuk ipliğinden yapılmış göğüs kafesim
Sen gidince yırtıldı,
Tenimin gül kokulu düğmeleri söküldü
Zümrüdüanka kuşları havalandı içinden,
Ölüm senin kılığında yanaştı yanıma
İnceldi göz bebeklerim
Ve en sonunda intihar etti.

Menekşe kokan yağmurlar vardı
Şehrin ortasında,
Her cemre düştüğünde avuçlarıma
Kan gelirdi, kalbimden avucuma...

Gülüşlerinin değdiği bu kâinatta
Alnından dökülen cemreler hayat veriyordu ruhuma;
Ruhumun ince yarası olduğunda
Nefesimi kesmeye yemin etmişti cümle âlem...

Mahşer güllerinin kızıl buhranında
Önce kırıldı sol yanım,
Zamanın asi alacalarına dayanamayan
Aşk,
Sonradan yenik düştü
Her kırmızı aşk değildir,
Aşkın rengi kırmızı da değildir.

Aşktan yoksun kalan sabahlar da
Kazınsa beynimin her hücresine,
İsmin, gülüşlerin, sen kokan bu şehir
Bir tümör misali işgal etse
Tüm bedenimi,
Ardından
Gülse gözlerinin kaderi olan gözlerimde...

Elif - Lâ kokusu sindi artık sol yanıma
Ufuktan haber getirse de melekler,
Özlenen vatan toprağıdır,
Özlenen ayak bastığın tüm topraklardır...

Kurdun otağını yazgıma,
Gülüşünde hazanın muştusu
Kalbimde parmak izlerin oluştuğunda
Erişecektik,
Yüreğimizin durduğu yerde
Birbirimize
Sonra Mai bir aşk doğacaktı
Gebe kalan bu şehrin zelzelenişlerinde...

LARDES SYMPRA (HABİB YILDIRIM)
(11 AĞUSTOS 2024 - 2 EKİM 2024)