Kül SesiŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Öldüm duyan olmadı
Öldürdüm dirilen... Cezamı kesen... Her yaşadığım gün Birini öldürdüm Ferman veren olmadı boynuma Esaretim savrulmak oldu Tutuksuz bir dağılmayla Genişledikçe genişledi göğüs kafesim Ne çok suçluydu öldürdüklerim Ne çok Bir ben bırakmamışlardı ki benden Sadece bana ve ana kalan bir ben Önce gölgemi Çekip aldılar kaldırımlardan Ardıma düşen izim kalmadı Durmadılar Yetinmediler aldıklarından Tek tek çektiler ilmeklerimi Söküldü gündeki gözlerim Güne bakan gözüm kalmadı Tek tek yırtılar kimliklerimi üzerimden Anadan üryan kaldım Yine is’ime doymadı hiçlikleri Ben anayım Ben yârım Ben evladım diye Kimliğime bindirdiğim özüm kalmadı Bir bir diktim bakışlarımı ölen yerlerime Karanlığı delen gülüşlerim kalmadı Esamem çekildi ömür soluğundan Nefesim var Hiç olmazsa nefesim var diyecektim ki Rüzgara karışan sesim kalmadı Ne çok öldürdüler benleri Ne çok Bende öldürdüm onları duyan olmadı Ben masumdum Elimden Dilimden S’usumdan Hesap soran olmadı Savruldum Uykusuzca esneyen boşluklara Kalbine tutuklayıp Esir eden olmadı Sessizce sokuldum sessizliğe Söyleyecek çok sözü vardır elbet dedim Susup içine yuttuklarımdan Bilirdim çünkü Yüreğime ölmeden önce Tek bir söz canı oda bağışlamadı Sözcüksüzlüğün cümlelerinden Ne çok öldü yüreğim ne çoook Ölmeye gömülecek şiir yerim kalmadı " Sessiz çığlıklarımın kül sesine" _beyhude |
Çok şey söylemek isterde söyleyemezsin ya işte tamda ordayım ..
öldüğüm ve öldürdüğümle kendime susayım ..
Çok ça sevgimle beyhudemin Sevda kalemi
💚💙