ANLATILIR DEĞİL Kİ

Yine hıçkırık tuttu boğazım döğüm döğüm
Bakışlarım bulanık sözcüklerim kördöğüm

Dağ gibi karanlıklar üstüme çöktü yine
Daldım kendi gecemin ürkütücü seyrine

Ne gören ne görünen ne bir ses ne de bir iz
Ve içimde bir cezir şimdi med vakti deniz

Mazi olmaz günleri okudum yaprak yaprak
Kuruyan ağzım dilim sahralar kadar kurak

Kemirirken beynimi cümleler yavaş yavaş
Kâğıt kalem arası sanırsın kanlı savaş

Ağzımdan dışarıya ağdı yorgun bir buğu
Cemre gibi ısıttı tepemdeki boşluğu

Duygularım döküldü kâğıttaki bozkıra
Çiçeklenen sözcükler dizildi sıra sıra

Anlatılır değil ki, yok bunun bir izahı
Maşukam ince maraz nalan a döndü ahı

Maşukam saf ve duru göğe kalkan el gibi
Maşukam; yıldız dolan, avuçların sahibi

Kendi yalnızlığına nikahladı kendini
Tüm gayrı nazarlara muhkem kıldı bendini

Siyah giysilerimle tutarken yasımızı
Uzakları gözleyen gözlerimde bin sızı

Ne yola çıkabildik ne vuslata yol aldık
Yalancı bir hayalin pembe düşünde kaldık

Sevgisiz gönüllerin canları cehenneme
Maşukamın sevgisi nisbet olmuş anneme

Olsun ya bu dünyanın birde öbür yüzü var
Hayat ile mematın arası ince duvar

Ruhum onun ruhundan asla kalmadı cüda
Gönüller aleminde ihtiyaç yok vücuda