hani hayat anlatmıştır ya
her gelen gideni aratır diye
kışın bitişine ne kadar üzüldüysen
baharın gelişine de o kadardır sevincin
o yüzdendir
gidenin hatırasından vazgeçmediğin



aklındaki öyküyü yazmak geçer bazen içinden
ilk paragrafın ilk harfleri
aşkın ilk halleri gibi dökülür hecelere
ömrü az olurmuş ya güzelliklerin
kalemin kurşun oluşundan mıdır nedir
az sonra ağırlaşmaya başlarmış kelimelerin



umut diye uyandığın sabahlar
gri bir resmin renk ortağı olmuştur
kıble bildiğin bir noktadadır yine gözlerin
menekşe mevsimiyle müjdelense de hayallerin
geçmişini unutup
yarını düşünmeye yetmeyecektir zaman



yalnızlığından
ve kavgalı lokmaların zulmünden kaçmak için
sessizce terk edersin kahvaltı masasını
ezberin bozulsa da
kulaklarında bir piyano ezgisi
camdaki yağmur damlalarıyla yarenlik edersin



bezginliğe kuruludur saatlerin
uykuların dipsiz kuyu
hastane koridorludur düşlerin
kalp atışların huzur diye çırpınsa da
ruhun aynı acıyı doğurur her şafak vakti



görülmüştür son celse
onaylanmıştır yalnızlığın yasaları
sebep o dur ki
yaşamanın güzelliğine sevdalanıp
kimseleri
kimsecikleri koyamazsın
senden gidenin yerine
ve bir şiirin mısraları dökülür dilinden
‘’hep yarım kalacaksın’’
yarım kalacaksın hep…