Bu dizeler, yaşlılığın getirdiği derin farkındalık ve içsel sessizliği bir şekilde yansıtıyor. Zamanın acımasızca geçişiyle birlikte bedenin yavaşlaması, ruhun hâlâ gençlik anılarına sarılması, insana hem hüzün hem de huzur veriyor. "Kenara çekil" sözü, yalnızca fiziksel bir alanı ifade etmekle kalmıyor, aynı zamanda hayatın sahnesinde yerini bir başka nesle bırakmanın sembolü hâline geliyor.

Bu şiirde, yaşlanmanın kaçınılmaz gerçeğiyle yüzleşen bir ruhun, anılarda koşmaya devam ettiği, içsel bir gençliği hala diri tuttuğu görülüyor. Özellikle, "ellerim titriyor ama ruhum aynı" ve "kalbimde bitmeyen bir yolculuk var" ifadeleri, fiziksel dünyanın ötesine geçen bir bilgelik ve dirençle dolu.

Şiirin sonunda beliren içten gülümseme ise, yaşamın hızına rağmen iç huzurun ve hatıraların verdiği sıcaklığı hissettiriyor. Hayatın sonunda bile, geçmişin rüzgarında koşan bir ruhun izleri kalıyor. Bu, zamana karşı içsel bir zafer gibi...

..
Sokakta yürürken ağır adımlarla,
"Dedeciğim, kenara çekil," dediklerinde,
Birden bir sessizlik çöker içime,
Yıllar, zamanın hızında savrulup giderken,
Anlarsın ki, ömür dediğin bir nefesmiş meğer.


Eskiden hızlıydı adımlarım,
Sokakların rüzgarıydım bir zamanlar.
Ama şimdi kenarda duran,
Gözlerinde hatıraların yankısını taşıyan,
Bir yabancıyım belki de bu genç dünyaya.


Ellerim titriyor ama ruhum aynı,
Kalbimde hâlâ gençlik çırpınır gibi.
Ama işte, "kenara çekil," diyorlar,
Ve ben anlıyorum, belki de
Hayatın hızı beni geçmiş,
Yolun sonunda, usulca durma vakti gelmiş.


Ama yine de gülümsüyorum içten içe,
Çünkü anılarımda hâlâ koşuyorum sokaklarda,
Gençliğin o deli fırtınasında.
Dedikleri gibi, işim bitse de belki,
Kalbimde bitmeyen bir yolculuk var hâlâ.

HÜZÜN GEMİSİ KAPTANI
AHMET NEJAT