Bu derin ve etkileyici şiir, insanlığın ve adaletin mevcut durumuna dair güçlü bir yansımadır. Şiir, toplumun içinde bulunduğu karanlık ve umutsuzluk duygusunu, kaybolan insani değerleri ve adalet arayışını dile getiriyor.

Şair, geçmişte var olan ve şimdi kaybolmuş olan merhamet, adalet ve insanlık gibi kavramları sorguluyor. Bu duygular, modern dünyanın karmaşası ve zorlukları içinde kaybolmuş gibi görünüyor.

Şiir, aynı zamanda, bireylerin ve toplumun bu değerleri yeniden keşfetme ve onları yaşama arzusunu ifade ediyor.

Şairin dile getirdiği gibi, belki de bu değerler tamamen kaybolmamıştır ve sadece doğru yerde aramamız gerekmektedir.

Umut, adalet ve insanlık, her zaman var olmuştur ve belki de bizim onları yeniden bulmamız ve onlara sahip çıkmamız gerekmektedir. Şiir, bu değerlerin önemini ve onları korumanın ve geliştirmenin önemini vurguluyor.

Şairin sesi, toplumun vicdanını uyandırmaya ve insanların bu değerlere yeniden bağlanmasını sağlamaya çalışıyor.

Şiir, aynı zamanda, bu değerlerin sadece geçmişte değil, gelecekte de önemli olacağını ve insanlığın bu değerler etrafında birleşmesi gerektiğini hatırlatıyor.

İnsanlık, merhamet ve adalet, toplumun temel taşlarıdır ve onları korumak ve geliştirmek, daha iyi bir dünya yaratmanın anahtarıdır.

..
İnsanlık kaldı mı, sorusu cevapsız,
Adalet nerede, kırık dökük yollarımızda?
Merhamet nerede, soğuyan kalplerimizde,
Sıcak bir dokunuş, kaybolmuş eski günlerde?

Bir zamanlar ışıkla doluydu gece,
Şimdi yalnızlıkla örtülmüş, soğuk ve sessiz.
İnsanlık nerede, diyorum, yoksa her şey mi kayıp?
Biz insan mıyız, yoksa sadece eski bir efsane mi?

Adaletin sesi duyulmaz oldu rüzgarda,
Her adımda biraz daha kırılıyor dünya.
Gözlerimiz yorgun, umutlarımız ise
Birer birer sönüyor, karanlıkta kaybolan yıldızlar gibi.

Savaşların küllerinde mi unuttuk biz kendimizi?
Özgürlük hayalleri mi hüsrana uğradı?
Merhamet, bir zamanlar yüreklerde yeşeren çiçek,
Şimdi solmuş, yok olmuş, kurumuş toprakta.

Karanlıkta arıyoruz ışığı,
Ama ışık yalnızca hatıralarda kalıyor.
Bir zamanlar gülümseyen yüzler,
Şimdi gölgeler içinde kayboluyor, unutuluyor.

Bir adım daha, belki bir umut ışığı,
Ama adaletin yolu hala bulanık ve uzun.
İnsanlık nerede, diyoruz, sesimiz yankılanıyor,
Her köşede, her sokakta, sadece sessizlik karşılıyor.

Şimdi bir kez daha soruyorum,
Biz insan mıyız, yoksa sadece eski bir rüya mı?
İnsanlık nerede, merhamet nerede, adalet nerede?
Belki bir gün buluruz, belki sadece ararız.

*HÜZÜN GEMİSİ-ALPEREN AHMET NEJAT*