Son bestemdir. Feleğin beni zebun ettiği ahu gözlüye ithaf edilmiştir.

Unutmak diye bir şey olmuyor, biliyorsun
“Alışacağız elbet” deyip bekleyeceğiz
Yalvarır gibi bana “geçecek de” diyorsun
Geçmeyecek; ama biz öyle farz edeceğiz

Kuşlar birbirimize haberler taşıyacak
Gökyüzünde olacak gece-gündüz gözümüz
Zahiri yanlarımız gerçekle yaşayacak
Batındaysa gizlice sevişecek özümüz

Kendini tutmak kolay, söz geçerse gönüle
Gözünü kaçırırsın gökteki bekleyişten
Gel gör ki yanıyoruz baksan hangi yön ile
Ne tarafa koşsan da kaçamazsın ateşten

Haykırsan aşamazsın bu keyfi sağırlığı
Zaman sinsi kuklacı; aldırmayıp, üzecek
Ve artıracak hatta yıktığı ağırlığı
Zevk alıyormuş gibi ezecek de ezecek

Elimiz güçlü değil, savaşmaya gerek yok
Şartları reddedersek yenilgi alacağız
“Kesip atalım” desen kimsede o yürek yok
Her gece bir kuytuda uykusuz kalacağız

Ben bıraktım kendimi bilmediğim geceye
Çaresiz tutunduğum titreyen ellerinde
Sen de uzat elini, sığın o tek heceye
Ne olsak da kalayım sırlı hayallerinde