Dile Kızılırmak
Dile gel de söyle
Benden aldın Zelal’i
Sen hangi yüzle sarıldın Delice’ye”

ı
Tılsımlı bir ekinoksa düşerdi kum saatinin kumu
Eşitlenirdi gece ile gündüzün kadranı
Bir fırça sürebilmek için baharın yeşil tuvaline
Tası tarağı toplar
Çan sesleri içinde yola düşerdik
Dağların merhametine sığınır
Güle oynaya kurardık kıl çadırları

Çoğu zaman tavaya yağ unutulur
Tandıra un unutulur
Unutulmazdı kaçak tütün ve kaçak çay
Çay da, çay hani…
İnce belli bardaklara tavşan kanı gibi dökülürdü
Bir de yanında kıtlama şeker varsa
Her yudumda ciğerimizin yağı çözülürdü

Gece olunca…
Haritaların ve jandarmanın unuttuğu o Yörük obası
İsot ve mırra kokuları içinde, efsunlu bir masala bürünürdü
Uzansak dokunabilirdik Polaris’e ya da saman yoluna
Ki… Ceplerimiz tıka basa yıldız doluydu


ıı
On beşindeydik!
Aynı ateşin çıtırtısı, aynı suyun damlası, aynı göğün mavisiydik
Dağlara diz çöktüren cahil cesaretimiz
Gök gürültüsüne kafa tutan avazımız vardı
Derin dağ koyaklarında bir şahin ıslığı
Namludan fırlamış birer mermiydik

Aynı kavmin çocuklarıydık
Birlikte giderdik keçi gütmeye
“Okullu çobanlar gidiyor” diye bize takılırdı
Bıyıkları nikotin sarısı ihtiyarlar.
Bazlama, yeşil soğan, göğ domates bir de çökelek azığımız olurdu
Omzumdaki baba yadigarı tek kırmaya bakar
“Şakilerin piri Koçero ” diye kızdırırdı beni
Ben ona “Kardelen” derdim
Ki… Zelal tepeden tırnağa Kardelen soyluydu

Yılkı atlar gibiydi Zelal
Vahşi ve ürkek
Yaklaştıkça baş döndüren yabanıl bir çiçek kokusuydu
Ne zaman baksam o kız oğlan kız yüzüne
Çiçekler açardı içimin çölünde
Yüzü bir ceylanın su içişi
Yüzü bir kınalı kekliğin kıvraklığıydı


ııı
O sene vaktinden evvel kardelen basmıştı o karlı dağı
Çocuksu bir sevinçle patlayıp toprağın göğsünden
Kızıla boyamışlardı karı
Ah o kardelenler…
Bir yanı göm gök bahar
Bir yanı kar borandı

Dağda patlayan bir fırtınada
Nefes nefese sığındığımız o mağarada
Ateşte kururken elbiselerimiz
Ve ıslak kedi yavruları gibi titrerken ikimiz
İlk orada keşfettik aşkı…
En masum yanımızla
İlk orada sarıldık ten tene
İlk orada sarıldı birbirine Fırat ve Dicle…

Fırtına dindiğinde…
Kuruyan elbiselerimizi giyerken
Nasıl dönmüştük birbirimize sırtımızı
Ve nasıl içimize gizlemiştik sevdamızı
Sonraları keçi gütmeye gitmesek de
Bahaneler bulduk o mağaraya gitmeye
Fırsatlar yarattık çerden çöpten o ateşi yakmaya
Ve ant içtik…
Ben ona Mem u, o bana Zin olmaya


ıv
Kimse bilmesin diye sırrımızı
Dilek ağaçlarına çaput bağlayıp
Ziyaret olmuş türbelerde tütsü yaktık
Gel gör ki... Bildiler!
Bildiler ve yılan gibi tısladı hasım yürekler
Tüfek çatıp, çadır kurdular yolumuza
"Yersiz yurtsuz bir muhacire kız mı verilir loo" dediler
Değil bir araya gelmek
Aynı göğe bakmamızı bile yasakladılar

Yılmadık…
Bağdaş kurup otursa da yolumuza Şahmaranlar
Kavuşmayalım diye pusuya yatsa da akrepler, çıyanlar
Yazgı bellemedik bize vurulan prangayı
Yem etmedik sevdamızı kurda kuşa
Kavilleştik
Ve bir seher vakti, geceyi uyandırmadan
İki can, bir yürek düştük yola
Zelal’in bohçasında gün ışığı görmemiş bakir sevinçler
Benim heybem umut doluydu tıka basa


V
Geçtik mi Kızıl ırmağı
Kuş olur uçardık Ankara’ya
Feriştah olsalar, bulamazlardı izimizi
Oysa… Daha yolu yarılamadan koptu curcuna
Dağı taşı sardı izci köpeklerin vaveylası
Yedi koldan bizi aradı haydudu, eşkıyası
Bir gölge gibi saklandık karanlığın ciğerine
En yaklaştıkları anda bir kaya kovuğuna pıstık
Faka basmadık

Heyhat…
Sabıkalıydı Kızılırmak sevdadan yana
Nuh dedi peygamber demedi
Geçit vermedi sevdamıza
Akıntı, beşik gibi salladı o tahta salı
Islak kedi yavruları gibi vurduğumuzda kıyıya
Kuduz köpekler gibi üstümüze çullandılar
Vurdular… Vurdular…
Dipçik darbeleri ile kemiklerimi kırdılar
Kan kustum toprağa, kan tükürdüm
Avazıyla dağları deviren ben
Deviremedim o çakal sürüsünü
Öldü diye, ırmak kenarına attılar


vı
Ö l m e d i m…
Kemiklerim kaynasın diye günlerce kuzu postunda yatırdılar
Sabırlı tesbihler kopardım
Türkü yanığı geceler bitirdim
Bir çiğdem zamanı kalktığımda ayağa
Dengbejler ağıt yakmıştı sevdamıza
Ve duydum ki…
Duymaz olası kulaklarım duydu ki…
Zelal… Telli duvaklı gelin gitmişti gavur ili Almanya’ya
İnanamadım…
Her yanı dinamit yarası bir dağ gibi kanadım da
Avazımı kimselere duyuramadım

Oyy ben ölem…
Ben ölemde toprak dola bedenime
Ya Kızılırmak alsın canımı
Ya da bir mavzer ile kıyam kendime

Zelal ellerin olalı, kaç mevsim eskidi
Kaç zemheri geçti bilmiyorum
O gün bu gündür
Ne zaman Zelal’in adı geçse aklımın patikalarından
Tırnağımla avuçlarıma kan vadileri açıp
Çapraz fişek efkar demliyorum

Ve…
Ne zaman bir sevda türküsü çınlasa bu dağlarda
Ben hep on beş yaşında oluyorum.