denizcinin istanbul hülyası
SENİ DENİZLERLE VURACAK KADAR SEVGİM VAR SESİMDE
Ay’ın vurduğu odam karanlık bir mucize olsa da aydınlansa gözyaşlarımla seni arasam yarım kalmış sol yanımı yıldızla assam. denizciler denizden başka bişey bilmez rıhtımdan denize açılmaya bakar yürekleri açılsalar da denizin saçlarına tutunsalar dudaklarını kısıp seni seviyorum demene bakarlar. benim göklerde buluşan hayallerim vardı topraktan gelip bulutların üstüne aşardı üstü beyaz bulutların üstüne taşardı. Sana olan aşkım altın yılını yaşardı. mecnun’ların gözünde kalırdı... gelenlere iz bıraktım gideceklere yok bıraktım. dudaklarımın arkasına seni sakladım ezberini yazdığım beyazlar kanar... gözlerine beni de al çöllere yağamıyorum istanbul hülyası sen depreminden bende kalan tiryaki menekşelerin soldu asudeyim,bilmiyorum seni neden istiyorum önümden senin gölgen gidiyor ben kalıyorum umutlarınla beni de götür. korku tufanı gözlerimle beni de al yanına... seher vaktine düşüyorum yaprak misali usus usul sürüklüyor beni gönül vadeleri özgür memleketine beni de al gözlerinin kaçınılmazlığına inandır beni.. Seni sevmenin bedelinden vazgeçir beni. Cansuyum Sen,rotam sen, kızıl bir sevgimle sana geliyorum beni de al siyah öfkelerinin içine bedeli hayatım bile olsa al beni yanına. tek yüküm seni avuçlarımda tutabilmek gönlümden akan kanarın,kalbimi işgal altına alacağını bilsem de rüzgara ihtiyacı olan yelkenler gibi sana muhtacım... |
güzeldi.
tebrikler.