geldi üzüm mevsimi
sıcaklar peşimde karanfil
serin bir gölge gördüm gölgenin içinde
uyku uyusam mı gündüz gözüne
bilemedim


her gözün içinde sırrı düşmüş bir ayna
aynalara baktım uyanık bir sessizlik kol gezmekte
gittikçe artan suskunluğun içinde çoğalan çorak düşler
düşler mi yalan gerçekler mi
soramadım hiç karanfil


gel bir yol seçelim kendimize
yollardan sonra huzurlu bir kent olur mu sence
şöyle mutlu evler ve keyifli balkonlar mesela
zengin meyve bahçeleri bahçelerde gezinen
tavuklar horozlar hindiler


ve serinlikte kıvrılmış uyuyan minnoş kediler
sahibiyle köşe kapmaca oynayan canıma
can katan havlamalarıyla
canım dostlar


ve sağda solda açmış terütaze papatyalar


çiçek dökmüş ağaçların altında
evcilik oynayan huzurlu neşeli çocuklar
ne hoş bir tablo olurdu değil mi karanfil
düşünsene


şehir yalnızlığı çökmüş sokakları ararsan yok
hüznü elemi besleyen kimsesiz kurak bahçelerde yok
yok yok işte karanfil


her şey doğallığında çok uyumlu


............


şu yüzüme
acıyan üzgün bakışlarını çek karanfil
içim kaynayan kazan kalbimse
incinen yol ağrısı


anladım hayali bile yitik bunların
bizler yanlış zamanların bozuk yolların
aşınmış kırık yol taşlarıyız


bak üstümüze tüküre tüküre geçiyor yıllar
koş mendil getir karanfil
(mendil ne gezer artık yok! yok!)
pardon pardon
peçete getir




..........





ayşe uçar
05082024
05:36