Zat’en (Zaten)
Seni bırakıp orada
Kendi yoluma yürüdüm
Zaten benim olmayan
Bir sevdanın yüküydün

Yürekle sevmeyi denerken defalarca
Zaten abesle iştigal ediyordum
Besbelliydim üstelik
Kendimi ele veriyordum

Ne " hasretinden prangalar eskittim"
Ne de "aç kaldım susuz kaldım"dı
Dahi ilk mısrası yazılmamış kalemce
Adı olmayan bir şiirdin sen...

Adına sevda deyipte
Gerçeğin kalıbına dar gelen
Yalanlar türettim günlerce
Atıp atıp orta yerlere

Sevda değil, aşk değil, tutku değil
Adı başka bir şey olan
Kimseciklerin bilmediği
Şeyleri deniyordum, şeyleri işte
Ki bilinsin ve bellensin diye kendimce
Ben sadece geziniyordum
Yüreğinin üzerinde yellerce

Buyurgan olmayan, kırılgan olmayan
Basit, sıradan, önemsiz …
Dudağındaki ruj lekesi gibi düşün
Ya da saçındaki bir tel ak gibi işte
Yalın, gösterişsiz, özensiz…
Yüzündeki çizgiler gibi
Ya da kaderindeki yollar gibi işte
Ben sadece geziniyordum
Sende izinsizce yüreğinin eşiğinde …

Zaten yıllar yılı beklenen
Ne bir başlangıç ne de bir sondu umulan
Ben sonsuzu diliyordum sende
Ne başı ne de sonu olsun diye
Ölümle bitecek hayattan da hallice
Sonsuzluğa varan bir düşe perde…
Dileğim duam böyle bir aşktı gönlümce

Zaten kusurumdu aşk
Zayıflığımdı yalnızlık
Geçiyordum uğradım kaderine
Görüyordum baktım gözlerine
Aşkla , şiirle hayat yürümüyordu
Karın doymuyordu, çark dönmüyordu
Ben zaten işsiz güçsüzdüm….
Avare dolaşandım sersemce
Gözlerinin önünde belirsizce

Ben sadece düşünmüştüm işte
Yani ummuştum fikrimce
Zaten sen yoktun olmamıştın daha
Son defa bir ram eyle işte
Sana meylimi bozayım
yeminimi tutayım hani
Zaten olmayacak bir duaydın sen
Dilimde yarım yamalak söylenen
acemice …

Umurum düşüncesizlik
Konuşsam sessizlik oluyor işte
Seni bırakıp öylece
Kendi yalnızlığıma yollandım
Zaten her halimle hatalıydım
Ben benim olmayan acıların hamalıydım

Afrika’da çocuklar ölüyorken
Ve başka başka yerlerde katliamlar oluyorken
Benim derdime hayret (bak ki)
Damlaya derya misali
Hüzne keder biçiyorum
Elbette ki şükretmeliyim
Bu acıyı yaşadığım için
Ve bu şiiri de yazdığım için
Artık, geceyi yalnızlığımla kanatabilirim
4.11.2010/ İstanbul
✒ Emrah İslam Kurt