BİR SES BELKİ!
Öfkeli var oluş, varoşluk, kimsesiz bir yalnızlık, rıhtım da kaybolan bir çöpten kağıt.
Denizde kaynayan kazan üstümü örten karanlığı, sarmıyor beni uzak. Bunlar hep tuzak biliyorum ki tuzak. Uğultu kulaklarımda belki onun nefesinden bir ses. Cızırtıyor herkes. Soğuk katışıksız yakınlık. Elveda demeden uçacak gibi hayaleti. Gözlerim de ağrı birazdan ve fazlası. Yanıp sönen ışıklar gözlerim gözlerin Rengini arzuluyor tüm arzular. Basamaklar sıra sıra ağır Sarmaşıklar kavuşacakları saracaklar Bir ses belki evet belki hayır Yıkılacaklar baltayla yakılacaklar Fakat elim korkutucu siretimin ruhu İyilik peşinde belki de gözleri buğulu |