ÖNCE İNSANLIK ÖLDÜ
Önce umutlar soldu, düştü yere sessizce,
Yetim kalmış yürekler,ağlıyorlar gizlice. Yokluk öyle derin ki, kaplar garip düşünce. Can verir ah hüzünle.susar bütün lisanlar. Önce insanlık öldü,daha sonra insanlar Savaşlar kapladı da, gökyüzü duman ,gri. Gözyaşlarının seli,silemez bunca kiri. Zalimler bomba atar,yanar kemikle deri. Baharların rengi yok ne Mayıs ne Nisan’lar Önce insanlık öldü,daha sonra insanlar Bir zamanlar sevgiyle dolu olan bu toprak. Alı, moru,yeşili,misler kokarken yaprak. Şen şakrak yaşanırken,saplandı paslı mızrak. Son bulmuş hep umutlar kesilmiş tüm ihsanlar. Önce insanlık öldü,daha sonra insanlar Açlık sardı dört yanı, ekmek yok katık reva. Nefes alsan alınmaz kirlendi temiz hava Nerde nasıl görülür ahretlik mi bu dava Çığlıklar feryat figan avazlarda aksanlar Önce insanlık öldü,daha sonra insanlar Her yan kan ve gözyaşı, hüzünlü bir ağıt gibi, Kalpler kırık, ruh yorgun,buruşmuş kağıt gibi. Ölüm üzerine de imzalanır bağıtlar. Dört bir yandan kuşatmış şeytan tipli korsanlar Önce insanlık öldü,daha sonra insanlar Bir zamanlar sevgiyle atan o kalpler durdu, Cennet yerler harabe,bomba füzeler vurdu Talan ettiler bağı,şehirle köyü yurdu. Sözüm size doymayan ey akıldan noksanlar. Önce insanlık öldü,daha sonra insanlar |