Kor mum gibi eriyorum,dibime vermeden ışık.
Yanar iken üşüyorum,"Hu"de gel kendine titre
Ben bu hale alışığım,pervane buna alışık.
Eriyip düşer giryanlar, öbek öbek, katre katre

Avazım çıkmaz yanarken,düşmez duvarlara gölge.
Yarelenir parelenir,özümde derya bin bölge.
Aşka hudutmu çizilir,aşka münhasır giz-simge.
Bedenim aşka zekattır,yanan gönüllere fitre.

Dolaşır durur pervane ,yanar narin kanatları.
Kabul oluyor böylece,zikirleri, evratları.
Söndürmüyor kor alafı,bağ’ra alsam imbatları.
Sarsam derin yaralara,çare olmaz merhem,kitre.

Kâh semada dolaşırda,kâh aleme yansır akis.
Bu akis hep nuranidir,gönüllere kondurmaz is.
Bu makamda olmaz korku,bu dergahta olmaz yeis.
Ney’den ilham alıp olmuş,altı delik tahta fifre.

Neyzen üflerken gönülden,başı omuzuna yaslı.
Ben yanarım nar alevde,alevim bin yıllık paslı.
Nedir bunun kerameti,sorsam nedir bunun aslı.
Aşk halinden olsa gerek,yürek buruk,garip çehre.

Aşk meclisinde okudum,yanmak denen ilimleri.
Ben yaşadım ve ben gördüm,Hallaç gibi dilimleri.
Toz almak maksadı ile,dövdük çulu,kilimleri.
Biz aşığız haktan gelen,Resülde (sav) nübüvvet mühre.

Korda iken dirilirde,can bulur kafeste canlar.
Kaybolur tüm masivada,rütbe,mevki,,makam,şan’lar.
Bunu ancak yanan görür,bunu ancak yanan anlar.
Son bulur tüm fanilikler,tamamlanır cümle devre.

Düşer köz misali alaf,gaiplikden de şehr alır.
Titrer durur canda fitil,alev yaktıkça behr alır.
Tükenmeye yüz tuttukca,narın korundan mehr alır.
Bir çile bitmeye yakın,lütuftandır varır kehr’e.