Bir akşam ölmek, diğer akşam öldürmek ister insan.
Neden üzülmek zorunda hep temiz kalpli insan?
Ağlamak bilmese de ağlar mı insan?
Ölümü bu kadar umursamaz mı insan?
Yalnızlık o kadar mı yorarmış?
Meğer ne seven ne sevilen olmayınca,
Şiir yazarmış insan...

Sever sevilmezsiniz
Tek sevgiyi aşk bilirsiniz
Tek derdi kendi derdiniz bilirsiniz
Lafım ortayadır bilirsiniz. Üstünüze alınmayınız
Herkes kendini bilmektedir...

Bakmıyor kimse yüzüme,
Ne bir dost, ne bir insan.
Birbirini severmiş insanlar beni değil.

Ufak bir teknem vardı,
Gidecek çok yerim,
Ve geçecek çok denizim...
Şimdi ise,
Çekmecemde yaralı kağıtlar,
Gözümde yaşlar,
Kalbimde yaralar,
Ve kayıp mutluluğum.

Sabrım henüz bitmedi.
Kalem hâlâ elimdeyken,
Gece henüz bitmedi.
Lâkin ölüm arzusu da tükenmedi.
Parlak bir kurşun,
Her saat başı sırıtır yüzüme,
Sensizlikle.
Bazen öldüresim gelir,
Bazense ölesim.
’’Ama ne çare?’’ derim sonra.

Ne yıllar ne seneler geçmiş üstünden,
Yüzyıllardır yağmaya devam eder.
Sensizlik yağmuru...
Bir dost yutardı sensizliği,
Onun da çok oldu görmeyeli sessizliğini

Asırlar oldu yüzümü görmeyeli
Kaç gemi yanaştı limanıma,
Kaç gemi gitti?
Kaç dostum selam vermeyi unuttu,
Kaçı terk etti?
Kaç insan derdimi dinledi,
Kaçı sevdi?

Durmadan sorarım kendime,
’’Kaç? ’’diye.
Nedendir bilinmez,
Cevap veremem.
Sonra bir kuş gelir,
Der ki ’’Anlarım derdinden’’,
Lâkin geç kalmıştır.

’’Yazık oldu’’ der kendi kendine,
Kanlı gözyaşlarımla,
Güneşi selamlayan bedenime,
Sessizce bakarken.
Yiğit Gümüş