DELİŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiirimi 1987 yılında Ankara/ Kurtuluş Parkı Civarında gerçek bir olaydan esinlenerek yazdım.
17 yaşımda yazmış olduğum bir şiirdir DELİ Bir deli geziyor şu kaldırımda Saçları darmadağın, pabuçlar yırtık. Bayat, yarım ekmeğini saklıyor arkasında Yanında yemek için bulamıyor bir katık. O halde bile tebessüm ediyor dudakları Bakınca ekmeğine kızardı yanakları... Anlaşılan utandı ona acıdığım için, Böyle bir garibana deli diyorlar, niçin? Elimi cebime atıp üç beş kuruş çıkarttım Bu bîçare fakire ısrar ile uzattım Mahçup bakışlarıyla bir kere baktı bana Titreyerek elleri uzandı paralara Dedim: Nedir bu halin? Hiç kimsen yok mu senin? Gözleri doldu o an ve bir kaç damla yaş aktı. Sonra dedi ki bana hiç kimsem yoktur benim Yüce Tanrım beni böyle yalnız yarattı. Dedi: Hatırlıyorum, benim de vardı anam Fakat hem yatalaktı hem de bakıma muhtaç Ben de henüz çocuktum çalışamazdım o an İşte böyle olunca hem ben açtım hem o aç! Ecel geldi kapıya çok geçmeden aradan Aldı benden anamı yeri göğü yaradan Artık yapayalnızdım bu yalancı dünyada Bir de yetmezmiş gibi deli dediler bana Dinleyince garibi gözlerimden yaş geldi Dedim: Unutuyordum senin adın ne idi? Bir müddet gözlerimi seyretti uzun uzun Dedi: Ben bir deliyim; delinin adı yoktur kızım. Nurgül KAYNAR YÜCE../ K. MARAŞ Fotoğraf temsilidir |
Dedim: Unutuyordum senin adın ne idi?
Bir müddet gözlerimi seyretti uzun uzun
Dedi: Ben bir deliyim; delinin adı yoktur kızım.
Nurgül KAYNAR YÜCE../ K. MARAŞ
Nurgül hocam hoşgeldin
Ben tam 1 yaşındaymışım
Maşallah böylesi kıymetli yüreğe
Tanık olmak o günü hissedip
Okumak benim için onurdur
17 yaşındaki o kalem tutan ellerin
O günlerin şartlarına rağmen
Sayfaya büyük bir ustanın
Sözleri gibi maviye adım atmak
Bambaşka bir güzellik kendimce
Allah yüreğine zeval vermesin İnşaAllah
Tüm kalbimle tebrik ediyorum hocam
Ömrün sağlıkla huzurla mutlulukla geçsin
Kalbi saygımla selametle kal hocam 🙏