Bir cama tutunmuştu zavallı bir kelebek.
Aniden yağmur yağdı, garibim uçamadı.
Yardıma koşan yoktu, ıslandıkça ıslandı.
Ne olurdu, ey insan küçük bir yuva yapsan.
Bu küçücük ömrüme bir hayat bahşederdin.
Aklından geçen buydu, ama bu insanoğlu.
Varsa yoksa kendisi, bitmeyen bir ihtiras.
Kendinden başkasını düşünmeyen bencildi.
Rabbe karşı duası, çünkü rahmet ondandı.
Yağmuru durduracak başka kimse olmazdı.
Tiril tirill titrerken, kanatlar çöküyordu.
Çökerken, daha güçlü Allah’ına yalvardı.
Derken ufak bir rüzgar güneşten ince ışık.
Bulut gökte dağıldı, etrafta bir muamma.
Güneş sonra gül açtı, uyandı börtü böcek.
Çırpındı küçük beden çırpındı ve canlandı.
Küçük beden sonra da göklere kanatlandı.
Çıkıp gitmeden önce rabbine şükür kıldı.
Sonra da yuvasına ufak ufak yollandı.
Ama bir de ne görsün insanoğlu doğada.
Ne kadar çiçek varsa koparıp atmışlardı.
Yavaş yavaş acıktı zavallım güçten düştü.
Onu bir seven buldu ne yazık ki ölmüştü.
Muammer KARS 20.07.2024