Ah sevgili!
Ah sevgili!
Sen, bir sevgiyi sığdıramazken kalbine İçimde büyüttüğüm çocukluğum sana koşardı. Aslında herşey ne kadar da boştu Ve çaresi olmayan bir hastalıktı hasret Zamanlı zamansız kapımı çalan. Ah sevgili! Gözyaşlarım, kalbindeki susuz çiçeğe Can suyu olsun diye sevseydim seni. Gözlerime ağlamayı çoktan öğretmiş olurdum Ve ben bitmez sanarken tüm güzellikleri Özleyişlerim sana tek mirasdı belki de. Ah sevgili! Gidişinle bu şehir çekilmez olsa bile Ben bu hayatta en çok seni sevmeyi sevdim. Ve ben hüznümü, Bir şiirin kederli mısralarına emanet edip Güneşin mazlumlara doğacağı bir sabahta Buluşmak üzere Elveda bile diyemeden gidiyorum. H.ARSLAN (17.07.2024) |