Ağlamak gözdeki kiri, gönüldeki kibri yıkamak
bulut bulut bakıp
yağmur yağmur boşanmaktır

Ağlamak rahmettir gafletten arındıran
söyleyin
var mıdır ağlayınca rahatlamayan ?

Ağlayabilir miyim
bütün gözyaşlarımı toplayıp için için...
Kimse sormadan
neden niçin
bulutlarla yarışıp,
karışıp yağmurlara,
hıçkıra hıçkıra
ağlayabilir miyim?

Her acıyı yudumlayıp,
sırtlayıp her derdi omzuma
ağlayabilir miyim Yakupca Yusufça
kokusunu duyar mıyım
özlemini çektiklerimin
hasret yüklü zamanlar
getirir mi beklediğim ne varsa.

Ağlayabilir miyim şöyle
tüm ağlayanların yerine?
Söndürür mü gözyaşlarım
Nemrut’un ateşini
İbrahim’in duasına karışıp
döndürür mü gül bahçesine
en güzel vekil,
kuluna kefil olanım duyar mı beni?

Ağlayabilir miyim,
sadece O (cc) duysun diye?
Kimseler bilmeden,
görmeden döküp içimi
boğulsam hıçkırıklara
bilmem ki zehri şerbet eder mi?

Ya günahları...
Siler mi
hiç olmamışcasına
taşır mı beni af kapısına
kalkar mı engeller ben ağlayınca.
açılır mı
araftaki perdeler
ulaşır mıyım gözyaşlarıyla bağışlananlara?

Sen söyle gönlüm
sen söyle bana
ağlayabilir miyim
şöyle doya doya

gül dikeninden yaralı bülbül
mızrabın kırık teli gönül
bak
sözüm geçmez artık göz pınarlarıma
indiler bile çoktan kirpik uçlarıma

şimdi ağlıyorum izninle
dualarıma katıp her damlayı
lisanımı bilene
gözümden rahmet indirene
yolluyorum işte
İki avuç dolusu aminle...