Müebbet MisaliParmaklıklar ardına hapsolmuş Müebbet yemişim Kim bilir kaçıncı gecem bu Yıldızlar ışığında kağıda döküldüğüm Doğmak üzere gün Radyo son ses çalıyor Belki de gönül seslerimi susturuyor Bense küçük bir pencere pervazında Saksağanların getirdiği umutları besliyorum Ufak bir ışık huzmesi görünce ansızın Çırpınıyor kelebeklerim biçare ümitle Buradan çıkışın olmadığını bile bile Yine de Belki... diyor Belki bir gün biter bu mahpusluk diye ... Gülhanım |
Emeğinize yüreğinize kaleminize sağlık üstadem beğenerek okudum güzel şiirinizi tebrik ederim Saygılarımla