* Bir kadın şarkı söylüyor *
* Bir çocuk ağlıyor paslı pencerede *
* Gün aydınlık olsa ne çıkar *
* Güneş yakıyor tüm bedenimi *

Şimdi uzaklarındayım
Ellerini özlüyorum, gözlerini özlüyorum.
Sensizken ışık vermez göz bebeklerim
Güneşler doğmaz dünyama
Ay karanlıktır, yıldızlar sönük...
Bir ses ver sessizliğime gel !
Seninle gülsün gözlerim, yüreğim.

Aşkın ıtırlı yollarında tutmuştun ellerimi
Gözlerindi gözlerime sadakat yemini eden.
Mas mavi bir rüya sarmıştı uykularımı
Bu mas mavi rüya seninle başladı...
Ve bil ki ; seninle gider öylece mahşere
Seninle doğar, yaşar ve ölür...
Bu yürek, bu ten, bu beden !

Bir bahar sabahı seninle gülmüştü gözlerim
Sen getirmiştin ;
İçimdeki çöl karanlığına, susuzluğuna
Bahar yağmurlarını sunup, yeşertmiştin çöllerimi.
Ve kış gönlümde manolyaları açtımıştın gelişinle...
Şimdi günlerimi aydınlatan Güneş ’im yok !
Sen bari gel ! aydınlat dünyamı ışığınla...
Acı ile yanan gözlerim seninle gülsün
Güneş’im doğsun dünyamıza, bitsin ayrılık.

Bir türkü yankılanır, şu karşı dağlardan gelir
Hasretle yanan şu gönlümü gelir de deler.
Ben ayrılık yollarına dökülüp, sen diye kucakladım taşları
Beklediğim geldiğinde ;
Bana bu acıları layık görenlere,
Zehir olacak bil ki gözümün yaşları
Bir daha acımayacağım yerdeki karıncaya bile
Şu yanan kalbimin yerine, bir taş koyacağım.


Günay Koçak



Yeniden 27. 05. 2024